Šuma

Šume gore iz najrazličitijih razloga, koji se teško ustanove. Nemar ili namera nekog piromana. Opušak, šibica, zapaljeno parče novina. Ili razbijeno staklo na proplanku na koje padne sunčev zrak svetlosti i koji deluje kao usredsređeni mlaz svetlosti uveličavajućeg stakla na suho lišće u šumi. Ili varnica iz lokomotive na obližnjoj pruzi. Kao što je šuma jedna od lepota ovog sveta, prirodno stanište čovekovo od pamtiveka u kojem je mogao naći uslove za život, tako i poreklo reči sadrži njegovu poeziju. Prva asocijacija, bez nekog ozbiljnog poznavanja etimologije, navodi nas da reč šuma nosi u sebi njen šum na vetru. Iako neki ozbiljni etimolozi ne isključuju i tu, kako to Hrvati zovu, zvukoopisnu etimološku mogućnost, većina je drugog mišljenja. Pre svega jezikoslovci navode u kojim slovenskim jezicima postoji reč šuma i beleže da postoji u bugarskom i u makedonskom, a da je očigledno postojala u češkom što dokazuje naziv planinskog venca na češko-poljskoj granici Šumava. A jedna od najvećih oblasti u Srbiji je svima nama dobro znana Šumadija. Kako nema tragova reči šuma u baltičkim jezicima, nastala je očigledno među balkanskim Slovenima u istočnom delu. Petar Skok smatra da bi to mogao biti dokaz da smo je nasledili od balkanskih starosedelaca Ilira i Tračana. U starinskom srpskom žargonu za turskog vakta postojao je, a čuje se i danas, duhoviti izraz šuma(n)gele (beleži ga, i to kao „šaljiv“ već Vuk u svom Rečniku iz 1818), kombinacija domaće reči i turskog nastavka. Znači nešto kao: „Bež`u šumu!“ ili „Pravac šuma!“. Nastavak gela je uzvik od turskog glagola gelmek doći, stići, sići.