U obrazloženju zakona protiv terorizma savezne vlade navodi se da su korišćena rešenja koja postoje u zakonodavstvima Velike Britanije, SAD, Španije, Italije, Francuske i Irske, dakle sve samih demokratskih država koje se suočavaju sa ozbiljnom terorističkom opasnošću (u Velikoj Britaniji i Irskoj IRA, u Americi domaći teroristi i islamističke bliskoistočne grupe, u Španiji ETA, u Italiji Crvene brigade). Nerežimski jugoslovenski pravnici su tekst novog zakona dočekali na nož. Novosadski profesor prava Momčilo Grubač kaže da ovaj akt spada u oblast "zakonodavne psihijatrije" i čudi se da ima i takvih pravnika koji bi kodifikovali tu vrstu "paranoje". Međutim, uvid u legislativu zemalja koje su jugoslovenskom zakonodavcu poslužile kao uzor potvrđuje tvrdnju Vladana Kutlešića da su zaista korišćena rešenja zapadnih zemalja.
       Od Italijana je, na primer, verovatno preuzeta odredba po kojoj pripadnik terorističke grupe koji je već počinio zločin, ali se potom predomisli i spreči izvršenje novog terorističkog akta, odnosno potkaže svoje drugove vlastima, neće snositi odgovornost za krivična dela koja je već počinio (član 3 zakona protiv terorizma). Najkontroverznija mera u borbi protiv terorizma u Italiji, gde su sedamdesetih i osamdesetih godina "divljale" Crvene brigade, bio je "Legge Sui Pentiti", odnosno Zakon o pokajanju.
       Kada su vlasti, još u maju, zapretile da će studente iz "Otpora" proglasiti teroristima (a srpski ministar unutrašnjih poslova Vlajko Stojiljković 29. juna u Velikom Gradištu izjavio da terorizam koji finansiraju zapadne sile kod nas treba da se "sprovede preko terorističko-fašističke organizacije "Otpor" i nevladinih organizacija koje su u stvari obaveštajne agenture Zapada"), postavilo se pitanje hoće li posle donošenja zakona protiv terorizma i nošenje majica sa znakom pesnice "Otpora" postati kažnjivo zatvorom. Odgovor je da hoće, ali i to je preuzeto sa Zapada, iz novog britanskog zakona koji zabranjuje ne samo članstvo u organizaciji koja bude proglašena terorističkom, ili prikupljanje sredstava za tu organizaciju, već i oblačenje odeće sa simbolima te organizacije. Kad je član 2 zakona protiv terorizma u pitanju, o zabrani rasturanja spisa, audiovizuelnih i drugih sredstava kojim se poziva na terorizam, čuven je britanski primer, gde je Bi-Bi-Siju bilo zabranjeno da uživo pušta glasove "terorista", pa i takvih poput Džerija Adamsa koji su bili članovi parlamenta - postojala je obaveza da tuđi, glumački glas "prekrije" glas "teroriste".
       I druge zemlje, kad su teroristički akti u pitanju, poznaju ili su poznavale jugoslovenski institut "preventivnog zadržavanja" (Britanci su ovo ukinuli pre dve godine), samo što nigde u navedenim zemljama nije predviđeno zadržavanje od mesec dana kao u našem nesuđenom zakonu (članovi 6, 7, 8 i 9). U Britaniji je pojedinca osumnjičenog za terorizam moguće držati 48 sati u pritvoru bez podizanja optužnice, s tim što se taj period može produžiti za još pet dana uz saglasnost ministra unutrašnjih poslova. U Izraelu je, doduše, sumnjivca moguće držati u zatvoru i šest meseci (nedavno je sa izraelske robije izašao Palestinac koga su bez suđenja držali u zatvoru 10 godina, produžavajući mu šest po šest meseci, sve tobož u cilju "prevencije"), no Izrael nije bio uzor našim zakonodavcima i Izrael je zemlja u ratu sa većinom svojih suseda. Francuska, inače, nema poseban zakon o terorizmu, već se služi poglavljima iz krivičnog zakona, ali zato ima specijalne sudove za teroriste. U francuskoj definiciji terorizma ne pominje se politička motivacija za zločin, ali francuska praksa pokazuje da se nijedan zločin ne označava terorističkim ukoliko ne postoji politički motiv ili politička veza. Ni Nemačka nema poseban zakon o terorizmu.
       Naš slučaj se, naravno, razlikuje ne samo po tome što ovde ne postoji opšta svest o opasnosti od terorizma (ne postoje terorističke organizacije koje se oglašavaju svojim delima i preuzimaju odgovornost za ta dela kako bi stekle publicitet ili podršku za svoje političke ciljeve), odnosno što i ne postoji terorizam već i po tome što su u svim pomenutim zemljama antiteroristički propisi bili predmet velike javne debate i što nisu donošeni preko kolena i hitnim putem. Ipak, u tim zemljama vlade su i te kako morale da vode računa o primedbama da antiteroristički propisi ne smeju da ugroze elementarno pravo građana da slobodno ispoljavaju politička ubeđenja, pa i ona koja se razlikuju od opšteprihvaćenih u društvu. Svetski eksperti za terorizam, ali i novija istorija, ukazuju da su teroristi opasni, ali je i te kako opasna i državna zloupotreba propisa protiv terorizma.
      
       Lj. SMAJLOVIĆ