(“Nisu oni mudžahedini”, Odjeci, NIN br. 2721)

      
      
       “Čitajući” ono čega nema u tekstu “Mudžahedini” sa Atosa, autor pisma iz Vintertura (Cirih) praktično potvrđuje stav iz jednog ozbiljnog članka u istom broju NIN-a: “Svako (u Srbiji) može da kaže bilo šta i da ga to ništa ne košta”.
       Naime, u objašnjavanju fenomena bratstva jednog svetogorskog manastira, vrlo precizno su samo i jedino kaluđeri Esfigmena nazvani “mudžahedinima” (pod znacima navoda), kao mera njihovog fanatizma i ultraradikalizma u odbijanju priznavanja kanonskog starešine, vaseljenskog patrijarha Vartolomeja, koga nazivaju propovednikom jeresi i, od prvog među poglavarima pravoslavnih crkava, ni manje ni više traže “da se izjasni da ne pripada mračnim masonskim ložama”!
       Čitalac NIN-a iz Švajcarske neosporne činjenice smatra kao nešto “daleko ispod zdravorazumskog ukusa”. U ličnom “krstaškom ratu” ustaje u “odbranu” svih pravoslavnih monaha - niti pomenutih, a još manje nazvanih “mudžahedinima” - ređajući insinuacije o redakciji, a pogotovo na račun novinara.
       Pouka - koju bi trebalo imati na umu - pozajmljena je od mr Jovanke Matić, analitičara medija u Institutu društvenih nauka, opet sa stranice istog broja NIN-a: “U zemljama etablirane demokratije postoje zakonske garancije odgovornosti za javnu reč. Uvreda i kleveta nisu dozvoljene u javnoj komunikaciji i podležu finansijskim sankcijama.”
       I jedno obično pismo može da podstakne ozbiljnije rasuđivanje o javnoj reči u nas.
       BORIVOJ ERDELJAN