Ludački koncept života

Vuk sa Volstrita Martina Skorsezea je prvi veliki film za 2014. godinu! Skorseze, kome su sada 72 godine, snimio je film na kojem mu po invenciji, energiji, režijskoj virtuoznosti, aktuelnosti, osećanju distance, mogu pozavideti dvadesetogodišnjaci.
Gotovo je neshvatljivo da film koji traje preko tri sata, nema nijedan pad, nijedan aritmički trenutak, nijednu narativnu neravninu. U ovom filmu, niko ne uzima tajm-aut i eksplozivni humor koji vrca iz njega, proizvod je pre svega Skorsezeove zarazne ideje igre, u čijoj osnovi najpre stoji ludački koncept života.

Film je zasnovan na istinitoj životnoj priči DŽordana Belforta i polazi od premise da u siromaštvu nema ničeg plemenitog. Kroz vizuru isprva malog sitnog hohštaplera (koji svoje carstvo berzanskih mahinacija gradi na visokokriminalizovanim domišljatostima), a kasnije igrača velikog kalibra, Vuk sa Volstrita zapravo legitimizuje iregularnost kao suspstancijalni deo američkog sna. Sa Vukom sa Volstrita Skorseze stvara koparalelno ustrojstvo, koje sofisticirano atakuje na visokoproklamovane američke vrednosti. U tom, nazovimoralnom poretku, prevara, manipulacija i iregularnost su, zapravo, suštinski ulozi koji konstituišu principijelno nedodirljivu američku mitemu o neprikosnovenosti uspeha.

Skorsezeovi (anti)junaci, a pre svih Leonardo Dikaprio (koga gledamo u ulozi karijere) kao DŽordan Belfort ili Metju Mekonahi kao Mark Hana, usvajaju konvergentni jezik, neznatno ga modifikuju, a pritom se ludo zabavljajući.
Vuk sa Volstrita mestimično naginje histeriji i u citatološkom filmskom poretku budućnosti, mnoge njegove scene poslužiće kao reper (scena u kojoj Dikaprio puzi od svoje sobe do kola, upletanje telefonskom žicom u pokušaju da prekine Denijev (DŽona Hil) telefonski razgovor)
Ovim filmom, zatičemo Skorsezea u jednom divnom paradoksu. Tamo gde regresira društvo, ne regresira nužno i njegovo stvaralaštvo. Vuk sa Volstrita je, osim toga, divan primer nepretencioznosti teme u odnosu na ozbiljnost sadržaja i u nešto povišenijem interesovanju za ovaj film, sociološka, pravna ili čak ekonomska perspektiva njegove problematike zadobila bi svoje neosporne tumače. Vuk sa Volstrita je, treba to reći, istinski filmski praznik.

On neosporno jeste film za sladokusce, ali i za najneutralniju publiku, i to što funkcioniše na nekoliko različitih nivoa, upravo ga i čini toliko retkim, značajnim, i po svoj prilici velikim filmom.