Ratni manevri

Bez obzira na pobrojano, pokazuje se da su ti zalozi nedovoljni za ubedljiv i kvalitetan film. Razloga za to ima više, a ono što bismo mu najpre uputili kao zamerku tiče se njegove neujednačenosti, u kojima delovi filma funkcionišu kao celina. Nepokoren , kroz priču o proslavljenom olimpijcu Luisu Zamperiniju, kojeg Drugi svetski rat kao člana posade jednog američkog bombardera zatiče najpre u okeanskom bespuću, te potom interniranog u japanski zarobljenički logor u kojem je i dočekao oslobođenje, jeste film pun opštih mesta i šablonskih rešenja. Bilo da svesno referira ili ne na svoje filmske prethodnike (Olimpijci, Srećan Božić G. Lorens) Nepokoreni izneverava svoju osnovnu premisu: da prati jednu ljudsku sudbinu na fonu prekretničkih istorijskih zbivanja a da pritom samu tu sudbinu ne kontekstualizuje politikom ili propagandističkim manevrima.

Još od uvodnih kadrova, u kojima posada američkog bombardera rasprskavanje bombi na teritorijama neprijatelja doživljava kao božićnu radost, Nepokoreni ide dobro utabanim mejnstrim putem američkog filma, u kojem neprijatelj postoji iz razloga da bi ga se brutalno uništilo. Izvesna vrsta nespretnosti uočljiva je u vrlo nedoslednom korišćenju flešbeka ili u pukoj simulaciji istorijske pozornice (poput posve neuspele sekvence Olimpijade u Nemačkoj 1936, u kojoj se anulira svaki njen aspekt osim pominjanja imena DŽesija Ovensa). Nepokoren, ma koliko mimikriran nesumnjivim humanističkim porivima DŽolijine filantropije, i ma koliko evokativan u odnosu na jednu izuzetnu sudbinu, u ne manjoj meri ostaje suptilan stenogram američke vojne epopeje.