Apstraktna geometrija

Aleksandar Rasulić pripada grupi umetnika koji su krajem osamdesetih i do sredine devedesetih godina, unutar Beogradskog grafičkog kruga, stvorili jezgro novog vida apstraktne grafike, koja se u istorijsko-umetničkom smislu nadovezivala na umetnička iskustva sistemskog slikarstva, optičke umetnosti i konstruktivizma. U tom umetničkom krugu, u kojem su mu po načinu vizuelne organizacije bliski bili Bora Iljovski i Nevenka Stojsavljević, Aleksandar Rasulić je razvio svoje organizovane grafičke sisteme. Ti sistemi su geometrijski, oslobođeni svake predmetnosti i narativnosti. Ritmičnošću boje i geometrijskih formi postizao je iluziju pokreta i promena unutar vizuelnih celina, što je delima, njegovim drvorezima u boji, davalo dinamiku i izvesnu magičnu zavodljivost.

Radovi u Grafičkom kolektivu nova su faza u Rasulićevom izrazu. Oni nastaju nakon godina istraživanja i putovanja Afrikom, Azijom, Skandinavijom i Amerikom. Međutim, za razliku od kolorističnih mozaika iz devedesetih, novi radovi su monohromni, nastali korišćenjem samo jednog elementa crnog grafita. Nanošen u slojevima na delikatnom, ručno rađenom japanskom papiru, zajedno sa podlogom gradi jasne, organizovane, ritmične predstave nastale iz čitavih mreža horizontala, vertikala, motiva šahovskih polja ili izlomljenih linija, meandara i lavirinata. Efekat zavodljivosti sličan je kao i u radovima u boji, ali usredsređenost na monohromnost otvara drugačiju sadržajnost.

Poznato je da je hemijski sastav granita isti kao hemijski sastav dijamanta. Spoljašnji izgled odražava razliku u strukturi. Upravo iz strukture grafita kao elementa, Rasulić slojevitim nanošenjem izvlači sjaj, što omogućava da se na površinama njegovih crteža ostvari efekat svetlosti i senke koja podvlači reljefnost prikaza i stvara utisak grafike štampane u dubokoj štampi. Insistiranje na monohromiji i nefiguralnom i apstraktnom, u suprotnosti je sa vremenom u kojem svi mi sve svoje utiske prenosimo u formi fotografije, figuralnog i što vidljivijeg. Rasulićevi doživljaji su intimni, introspektivni, usredsređeni, koncentrovani, gotovo samotnjački lični. Zato je njegovo pripovedanje minuciozno, strpljivo, likovno, tiho, metafizičko. To je lepota koja je sakrivena. Ona nije javna. Ona je u sferi kontemplativnog znači apstraktnog. Sam proces rada, dugotrajan i manuelan - neki od crteža nastajali su gotovo mesec dana, izražava takav umetnikov stav. Sa druge strane, sama mreža geometrijskih formi i njihovih varijacija izražava potrebu za pravilnošću, kontinuitetom, organizovanošću, poretkom, redom koji je u suprotnosti sa haosom i neredom. U filozofskom smislu to je sugestija mogućnosti obnove ideala projekta, kako to kaže profesor Jerko Denegri, odnosno organizovanog društva u kojem vlada jasnoća, harmonija, lepota i ideja. To su metafizičke kategorije koje Rasulićevom radu daju filozofsko-poetsku dimenziju.