Neumorni graditelj

Prošle nedelje preminuo je dobar, jednostavan i skroman čovek Ivan Antić. Wegovo ophođenje sa ljudima, podjednako prirodno i spontano u susretima sa visokim intelektualcima i običnim građanima, nikada nije odavalo izuzetni status akademika, univerzitetskog profesora i, iznad svega, jednog od najvećih graditelja u srpskoj istoriji.

Beograd je imao sreću da se u njemu rodi, živi i radi čovek tako raskošnog talenta i stvaralačke snage kakav je bio Ivan Antić. Tokom svog pedesetletnog neumornog stvaranja Antić je rodnom gradu podario niz antologijskih građevina podignutih, nekom igrom slučaja, ravnomerno na celom njegovom urbanom području – od starogradskog pobrđa do prekosavske ravnice. Da se podsetimo samo onih najznačajnijih: Stambeni soliteri na Zvezdari “Kod Cvetka”, kompleks sa Upravom RTS-a, Domom pionira i Pozorištem “Duško Radović” u Takovskoj ulici, Sedište MUP-a kod Mostarske petlje (teško oštećeno NATO bombama), Poslovni objekat “Hempro” na Pašićevom trgu, Sportski centar “25. maj” ispod Kalemegdana, Muzej savremene umetnosti na drugoj obali Ušća, “Hajat” sa “Jugopetrolom” na istočnom prilazu Novom Beogradu, Centar “Pinki” i Madlenijanum u Zemunu.

Među zdanjima sagrađenim izvan Beograda naročito su vredni isticanja Spomen-muzej u Kragujevcu, hoteli “Breza” u Vrnjačkoj Banji i “Narvik” u Kikindi, Dom kulture u Krupnju, Plivački kompleks na splitskom Poljudu.

U obimnom Antićevom opusu veoma visokog ukupnog kvalitetnog nivoa posebno mesto ipak pripada Muzeju savremene umetnosti projektovanom u koautorstvu sa arh. Ivankom Raspopović. Ovo maštovito sazdano delo izuzetne originalnosti dobilo je pohvalne ocene mnogih inostranih stručnih publikacija, a kod nas se smatra najvišim dometom našeg arhitektonskog stvaralaštva u drugoj polovini dvadesetog stoleća.

Iako su lenjiri i olovka ostali trajno zaustavljeni na njegovom radnom stolu, kreativni duh omiljenog učitelja Ive Antića još dugo će inspirativno podsticati rad njegovih brojnih studenata i sledbenika.