Život sa svekrvom

Sve dosadašnje politike i političari koji su ih provodili su potrošene jer je sadašnje tragično stanje u političkom, sociijalnom, kulturnom i ekonomskom životu Srbije njihov bilans. Najveći broj političkih aktera tražio je u političkom delovanju mogućnost da unapredi lični materijalni status, a ne da se bori za opšti interes države i građana. Stranke su pretvarane u privatne firme stranačkih vođa, preko kojih su obezbeđivali solidne zarade bez bilo kakvih kompetencija i stručnosti. Srušen je osnovni postulat političkog delovanja koji počiva na činjenici da se politikom može baviti neko ko je u prethodnom životnom periodu ostvario nesporan javni profesionalni i moralni dignitet, onaj ko je materijalno situiran i kome politika nije jedina životna šansa. Građani više ne veruju političarima, ni bivšim a još manje sadašnjim. Svi su ih izigrali, sa više ili manje političkog stila. Posledica takvog stanja je činjenica da je Saša Janković na predsedničkim izborima 2017. dobio oko 600.000 glasova, dok skoro 350.000 glasova za Luku Maksimovića (Belog Preletačevića) na svojevrstan način govori o stanju očaja u kojem se nalaze građani Srbije. Pokret „1 od pet miliona“ je plod nezadovoljstva, usmerenog prema svim dosadašnjim politikama i političarima. Profesionalni političari iz opozicije su shvatili da taj novi politički nukleus nosi veću izbornu energiju od svih njihovih dosadašnjih političkih stranaka i po svaku cenu su nastojali da ga, po ko zna koji put, iskoriste kao svoj birački potencijal. Sve je počelo da liči na život sa svekrvom; svi su se smeškali i pravili ludi, a ništa nije funkcionisalo. Ogroman politički kapital je potrošen iz dva razloga. Prvi je što građani nisu želeli nasedati novim političkim lažama i obmanama, a drugi je što nije postojala koheziona infrastruktura, koja bi tu ogromnu energiju bunta formalizovala i učinila politički dugoročno delotvornom. Nastupilo je vreme autodestrukcije i defetizma u kojem su se gomilali razlozi protiv političkog formalizovanja građanskih pokreta i njihovog izlaska na izbore. Značajan broj uglednih građana nije želeo politički da se angažuje, nego su sa pozicije samododeljenog anđeoskog idealiteta nastavili da kritikuju postojeće stanje, izazivajući kolebanje i najodvažnijih „šetača“. Po ko zna koji put počeli smo se baviti sobom, a ne konstruktivnim rešenjima. Samoodbrana „mora“ raspisati javni poziv svim građanima i stručnoj javnosti za izradu dugoročne strategije izgradnje uređene građanske države. Prilozi bi se klasifikovali prema nadležnostima postojećih ministarstava, a na čelu tih redakcija bi bili dokazani profesionalci. Može li, primera radi, gospođa Srbijanka Turajlić preuzeti redakciju obrazovanja, Milojko Arsić i Ognjen Radonjić ekonomiju, Miodrag Majić pravosuđe, Nikola Kojo i Dušan Petričić kulturu, Jovo Bakić rad i socijalnu zaštitu, Dušan Teodorović građevinarstvo, saobraćaj i prostorno planiranje... Građani svih opština bi trebalo da predlože jednog svog uglednog sugrađanina, koji će posle formirati nukleus političkih srodnika i koji će zajednički stvarati neophodnu infrastrukturu za sprovođenje nacionalnog programa posle smene vlasti. I upravo bi oni trebalo da budu na listi Samoodbrane za nacionalne izbore. Nacrt programa trebalo bi odštampati u tri miliona primeraka i dostaviti svakom domaćinstvu u Srbiji. Opozicione stranke trebalo bi izbore da posmatraju kao auto-put sa četiri trake, koji vodi do željene destinacije. U jednoj traci bi išao Savez za Srbiju, u drugoj Ne da(vi)mo Beograd sa drugim lokalnim građanskim pokretima, u trećoj Pokret slobodnih građana i u četvrtoj Samoodbrana ili pokret „1 od pet miliona“. Moguće je da svi pređu cenzus i stignu na isti cilj sa svim osobenostima svojih političkih ideologija i programa. Bitno je formirati politiku dugoročnog pozitivnog smisla i ispravnog puta - politiku nacionalnog programa, a ne uskostranačkih interesa i ličnih sujeta - bez iluzije da će se vlast osvojiti već na prvim narednim izborima. Možda bi trebalo razmisliti o sloganu „vreme ja za žene i za mlade“, što podrazumeva da u svim upravnim odborima većinu čine žene i mlađi od 40 godina. Vreme je za novu politiku sa novim ljudima, sa dugoročnom nacionalnom strategijom i jedinom preostalom nadom.