Zoran Hristić (1938-2019)

Zoran Hristić je bio deo velike i stare cincarske porodice. U srodstvu sa slavnim prezimenjacima - Stevanom, kompozitorom, autorom Ohridske legende i sa Jovanom, književnikom. Potomak imućnih Beograđana, Englezi bi rekli rođen sa srebrnom kašičicom u ustima, tvrdio je da je dar za muziku nasledio od majke Vranjanke, Evgenije, koja je divno pevala. Krajem sedamdesetih i početkom osamdesetih, četiri godine radili smo jednu emisiju na RTS. Zvala se Muzički atelje, išla je jednom mesečno i predstavljala je apsolutnu avangardu u oblasti savremene muzike. Arsenije Jovanović reditelj i Zoran Hristić, kompozitor, bili su njeni autori, a meni su ponudili da uz Hristića budem domaćin gostima, da ćaskam sa njima. Tada sam otkrila lakoću sa kojom radi i odsustvo surevnjivosti u odnosu na kolege. Postao je klasik 1998. godine kada je povodom 800 godina Hilandara napisao veliko delo za hor. I to prvi put. Ponudila mu je to Srpska pravoslavna crkva, kao čoveku Crkve. A pre i posle toga, potpisao je nekoliko stotina kompozicija, više od sto muzika za pozorište, svojim zvukom obojio je 36 filmova snimljenih uglavnom u SFRJ. Napisao je muziku za tri velika baleta, dobio je u Puli dve Zlatne arene, napisao je muziku za otvaranje zimskih Olimpijskih igara 1984. godine u Bosni i Hercegovini. Vlasnik je nacionalne Sedmojulske nagrade. Završio je Muzičku akademiju u Beogradu, a celog života je vodio rat protiv Muzičke akademije i kruga kritičara, tačnije kritičarki. NJegova muzika bila preteča etno-zvuka koji će grunuti sa Balkana posle pada Berlinskog zida. Špartao je više od dve decenije po Srbiji, redovno posećivao Sabor trubača u Guči, slušao Boru Dugića i ostale baštinike autentične srpske pesme. Naravno, nije ništa zapisivao, kako je to činio Mokranjac, ali je upijao i nešto od toga bi izbijalo iz njegove muzike. Objašnjavao mi je da je etno zapravo seljačka muzička fantazija podignuta na viši civilizacijski nivo, stavljena u umetnost. Kada je umro Stevan Hristić, Zoran je bio student muzičke akademije, na njegovoj sahrani je nosio glavni venac. Sutradan, u Politici, pisalo je: Jedan Hristić je umro, drugi je došao!