Nemam snage da opsujem kao on

Igor Vuk Torbica, umetnik za kojim danas na sva zvona žali beogradska pozorišna javnost, tokom svog profesionalnog rada u gradu u kojem se školovao i koji je odabrao da mu bude dom, režirao je svega dve predstave: početkom 2015. godine u JDP-u Klajstov Razbijeni krčag i početkom 2017. godine Tolstojevo Carstvo mraka u Narodnom pozorištu u Beogradu. Obe su naišle na izuzetan prijem i kod publike i kod kritike, učestvovale su i pobeđivale na značajnim domaćim i regionalnim festivalima, glumci su rado igrali te predstave, javno ističući sjajno iskustvo u radu sa Torbicom... Pozorišnici koji mu se danas dive, nisu imali problem sa tim što, nakon režije Carstva mraka, predstave koja je, između ostalog, proglašena za najbolju u Srbiji 2017. godine, ali i nakon desetak sjajnih predstava koje je režirao van Beograda, poput Tolerovog Hinkemana (nagrada hrvatskog glumišta za najbolju predstavu u 2015), ili Molijerovog Tartifa, koji je, po mom mišljenju, njegova najuspelija predstava, dakle što nakon svega toga Igor više od tri godine nije dobio ponudu da radi u nekom beogradskom pozorištu, a njegovog imena nije bilo ni u javno dostupnim beogradskim repertoarskim planovima za sezonu 2020/21... Pritom, i Igorova Hana je, kao i Hanin Igor, već godinama bez stalnog angažmana u nekom beogradskom pozorištu. Za Hanu Selimović, glumicu sa brojem nagrada većim od broja godina, nema mesta ni u jednom prestoničkom ansamblu. Mnogi će mi zameriti što o ovome pišem. Izmisliće hiljade fraza kojima će, poput katarakte, pokušati da jasnom vidu zamagle pogled u stvarnost. Ne može ova hartija da podnese sve ono što želim da napišem povodom odnosa Beograda prema Igorovom daru, jer nemam snagu da kao on opsujem. A, nažalost, psovka je jedini adekvatan komentar.