Razlike kojih nema

Jedan čitalac Kurira poslao mi je isečak iz tog lista (broj od 4. februara) s tekstom pod naslovom Bizarna priča o devojčici iz Srbije koja zna hrvatski. Tu saznajemo da je na Hrvatskoj radio-televiziji „s neverovatnim divljenjem ispričana priča o učenici Tei Lončar (17)“, čija je porodica „prvo živela u Hrvatskoj, nakon čega se preselila u Kruševac, a pre tri godine vratili su se u Hrvatsku“. Najbolja učenica u školi, učestvovala je i „na županijskom takmičenju iz hrvatskog jezika“, gde je postigla takav uspeh da njena nastavnica i razredni starešina kaže: „To je fascinantno kako je ona uspjela savladati hrvatski.“ Ovu vest HRT-a komičar Ivan Ivanović je komentarisao u emisiji 4 i po muškarca, sedmog februara na Novoj S, primetivši uzgred da devojčica s porodicom nije išla u Kruševac radi turizma, nego da je svojevremeno, kao i mnogi drugi Srbi, morala da beži iz Hrvatske. Kurir je, inače, zamolio za izjavu Vladu Đukanovića (ne onoga iz vladajuće stranke, nego lingvistu), koji je rekao: „Tužno je, nije smešno, a svakodnevno širenje ovakvih besmislica ne doprinosi tome da se išta promeni u pravcu smislenog.“ S ovakvim mišljenjem kolege Đukanovića potpuno se slažem, s tim što mislim da je hrvatski stav istovremeno tužan i smešan. Klasifikaciju koja je važila u doba Jugoslavije (i bila opšte prihvaćena u svetskoj lingvistici), po kojoj je srpskohrvatski jedan jezik sa dve varijante, Hrvati nisu nipošto hteli da priznaju, i zato im je i danas važno da što više naglase razlike. Nemoguće je da Srbin razume hrvatski, ili obrnuto, jer su to, kaj ne, dva sasma različita jezika. Ako ne verujete, evo vam jedan primer. Prvi član hrvatskog ustava glasi: „Republika Hrvatska jedinstvena je i nedjeljiva demokratska i socijalna država. U Republici Hrvatskoj vlast proizlazi iz naroda i pripada narodu kao zajednici slobodnih i ravnopravnih državljana. Narod ostvaruje vlast izborom svojih predstavnika i neposrednim odlučivanjem.“ Šta niste razumeli? Ako to prevedete na srpski, gde su razlike? Jedino u tome što kod nas latinica nije jedino pismo (ali je koristimo i više nego što treba) i što obično kažemo „nedeljiv“ (ali i ijekavski oblik nedjeljiv podjednako spada u srpski standard).