Šta (ni)je rešenje za Kosovo i Metohiju

Od dolaska „zapadne petorke“ u Srbiju i ispostavljanja novog ultimatuma da stavimo potpis na francusko-nemački predlog o Kosovu i Metohiji, u svim domaćim medijima postavlja se samo jedno pitanje – koje ćemo posledice kao država imati ako aktuelna vlast ne stavi potpis na ovaj dokument? Na to se može odgovoriti i kontrapitanjem: koje ćemo posledice kao narod i država imati ako stavimo svoj potpis i saglasimo se sa ulaskom lažne države Kosovo u UN? Nema sumnje da se samo o tome radi: kako pritisnuti državu Srbiju da se više ne protivi ulasku tzv. Kosova u sve međunarodne organizacije, a na prvom mestu UN. A bez saglasnosti Srbije i bez ulaska ove secesionističke tvorevine u UN, lažna država nikada ne može postati zaista nezavisna, odnosno međunarodno priznata. Zašto bi, posle 24 godine od NATO bombardovanja i okupacije južne srpske pokrajine, država Srbija pristala na ovaj novi zapadni ultimatum koji svedoči o naprasnoj i neobičnoj hitnji Zapada da se zaokruži nezavisnost Kosova pre završetka ukrajinske krize? A sve je počelo sa Briselskim sporazumom! Pre dolaska SNS-a na vlast sever KiM je bio neosvojiva tvrđava za prištinske separatiste. Na severu KiM nisu vladale separatističke institucije lažne države Kosovo, niti su na sever smele da stupe njihove policijske jedinice. Sve institucije na severu KiM pripadale su državi Srbiji, sve do antiustavnog Briselskog sporazuma koji je potpisala nova vlada Vučić-Dačić nakon 2012. godine, što je nesumnjivo bila pozadina zapadne podrške novoj vlasti. Od tog trenutka kreće sistematsko povlačenje države Srbije sa KiM i prepuštanje sve više i više vlasti i nadležnosti separatistima u Prištini. Šta nije rešenje? Zapadni ultimatum nikako ne može biti rešenje za konačni status KiM jer označava odricanje od našeg teritorijalnog integriteta i suvereniteta i slobodan put u kosovsku nezavisnost. To bi bilo ne samo teško krivično delo priznavanja okupacije već i kršenje Ustava Srbije, zakletve predsednika Republike i Rezolucije 1244 SB UN, a od preostalih Srba u južnoj srpskoj pokrajini napravilo bi dijasporu, koja bi se u nezavisnom Kosovu našla u još većem bezbednosnom problemu i pred novim etničkim čišćenjem. Zašto famozna Zajednica srpskih opština nije i ne može biti rešenje za KiM, iako će verovatno biti pregovarano da se dobije bilo kakva varijanta ZSO, koja bi služila kao kamuflaža za priznanje lažne države Kosovo od strane aktuelne vlasti u Beogradu? Radi se o projektu koji se formira po tzv. ustavu i zakonima lažne države Kosovo, čime se samo dodatno priznaje kosovska nezavisnost. Zašto bismo se mi odrekli dela svoje teritorije i koji narod i država na svetu su to uradili? Čemu žurba kada više od polovine država sveta ne priznaje lažnu državu Kosovo, a među njima su i pet članica EU? Zar tendencija u poslednjih nekoliko godina nije upravo povlačenje priznanja od strane velikog broja država sveta? Čak i da stavimo potpis na ulazak Kosova u UN – šta je sledeće: naša saglasnost na ukidanje Republike Srpske ili novi separatizam na jugu Srbije? Ima li kraja zapadnim ultimatumima? Šta je rešenje? Jedino pravo rešenje pitanja Kosova i Metohije je reintegracija južne srpske pokrajine u ustavno-pravni poredak države Srbije, uz suštinsku autonomiju za albansku nacionalnu manjinu koja tamo živi. U suprotnom, formira se druga albanska država na Balkanu, koja se potom ujedinjuje sa Albanijom u Veliku Albaniju koja postaje najveća bezbednosna pretnja ne samo za Srbiju, već i za Crnu Goru, Severnu Makedoniju i Grčku. Na tom putu reintegracije stoji mnogo koraka: poništavanje Briselskog sporazuma, raspisivanje lokalnih izbora najpre za četiri opštine na severu KiM i obnova institucija države Srbije na severu KiM, obnova rada Skupštine AP KiM u celini, diplomatsko insistiranje na povratku do 1.000 pripadnika srpskog državnog osoblja u južnu pokrajinu i povratak daljih pregovora u UN, jer je EU izašla iz svog mandata tehničkih pregovora. I najvažnije: ništa ne potpisivati pre završetka ukrajinske krize i nove geopolitičke podele sveta.