Zaustavljeni kadrovi

Jezik filma korišćen u formi zaustavljenih srednjih ili srednje krupnih planova nije slučajan, jer predstavljeni radovi čine građu za novu animaciju na kojoj Biljana Đurđević radi već dve godine. Sugestivna atmosfera, mučan osećaj i teskoba dočaravaju društvo koje, kako kaže umetnica, ne proizvodi ništa, već konstantno indukuje destrukciju i ekstremnu dehumanizaciju. Središnja tema radova je pozicija čoveka u potrošačkom društvu, slikana iz pozicije eksploatisanih, onih koji željenu robu proizvode. Slikajući ih kao neobučene, ravnodušne i beživotne gomile, Biljana Đurđević nam skreće pažnju na sve vidljivije slučajeve drastičnih kršenja ljudskih prava u ime profita, kao što su situacije u kojima zaposleni u pojedinim fabrikama moraju da rade neobučeni da bi njihovi poslodavci bili sigurni da ništa nisu ukrali, ili da žive u gomilama u neuslovnim kontejnerima na prekookeanskim brodovima sklapajući proizvode iz delova kako proizvođači ne bi gubili na vremenu. Reč je o procesu iz kojeg nijedna sredina na svetu nije izuzeta, pa ni naša. Potpuno drugačiju atmosferu sličnim izražajnim sredstvima gradi Svetlana Volic u svojoj video-instalaciji Non finito: Gde prestaje svet u Salonu Muzeja savremene umetnosti. Reč je o ambijentalnoj celini koju umetnica stvara projektujući filmove na prozirne kliritne ploče. Priroda materijala omogućava posmatraču da projekciju posmatra na dva načina - kao jasnu predstavu ili prikaz sa efektom zamućenog ili zamagljenog pogleda, u zavisnosti sa koje strane video posmatra. Ova dvostrukost predstavljene slike u vezi je s njenim sadržajem koji je nastajao za vreme trogodišnjih istraživačkih putovanja Svetlane Volic na kojima je beležila prizore iz Venecije, Rima, NJu Orleansa, Istanbula, Zlatibora, Berlina, Beograda, iznad Atlantskog okeana. Međutim, definisanje geografskog prostora i tačne destinacije nije neophodno ni ključno za tumačenje slike, jer predstavljeni prizori su takvi da bi se mogli smestiti na bilo koji kraj planete. Umetnica beleži trenutke zaustavljenog pogleda očaranog ili zanetog u trenutku, filmske sekvence u kojima beleži neobične, ali i večne momente. Nebo kojim proleću ptice, bove koje plutaju na vodi u smiraj dana, čamac koji nestaje na morskom horizontu u sumrak, nebo i krila aviona pri letu. Izostavljajući zvuk u ovom vizuelnom nizu, Volic stvara kontemplativnu, meditativnu atmosferu, svojevrsnu vizuelnu začaranost koja nas vodi u introspektivno stanje, stanje suočavanja i samospoznaje. Za razliku od Biljane Đurđević, koja nas suočava sa negativnim aspektima sveta sa namerom da ga budemo svesni, Svetlana Volic nas suočava sa nama samima, sa našim unutrašnjim emotivnim i misaonim svetom koji i pored svega što nas okružuje ima potencijala za lepotu, uobličenost, promišljenost, tišinu i uzvišenost.