Zašto je fudbal nastavak politike drugim sredstvima

Ako je u pravu Klauzevic, da je rat nastavak politike drugim sredstvima, da li to važi i za fudbal? Bar dok traje svetsko prvenstvo. Igranje i navijanje za svoju reprezentaciju ima elemente ratničkih boja i pokliča, strategija i taktika, iscrpljujuće borbe, izliva emocija, strasti i adrenalina, a ponekad se prolije i po koja kap krvi. U ovoj, nekada viteškoj veštini, danas se ne biraju sredstva. Jedni vole svoju zemlju, drugi fudbal, treći navijačku avanturu. U jedanaest ruskih gradova 32 reprezentacije igraju utakmice, a među njima je i Kalinjingrad, koji je domaćin četiri utakmice i osam reprezentacija, među kojima i meča Srbija – Švajcarska. Kalinjingrad je lučki grad, glavni grad Kalinjingradske oblasti na Baltičkom moru, ruska enklava između Poljske i Litvanije odvojena od Rusije. Poznat je pod nazivom Kenigzberg („Kraljeva gora“) koji je osnovan u 13. veku. Sadašnje ime dobio je nakon ulaska Crvene armije u Drugom svetskom ratu, po sovjetskom političaru, boljševiku, Mihailu Kalinjinu. Arhitektura grada odražava istorijsko nasleđe, pruskih zgrada, pravoslavnih crkava i socrealističkih stambenih blokova, poput najgorih delova Novog Beograda. U obilju sadržaja vredi izdvojiti „Kantovo ostrvo“, centralni deo grada sa katedralom uz koju je sahranjen jedan od najvećih filozofa, Imanuel Kant. Katedrala je istorijski i kulturni spomenik, muzej i koncertna dvorana. Pre reformacije u 16. veku bio je glavni katolički hram, a kasnije glavni luteranski hram Pruske. U katedrali se svakoga dana održavaju koncerti na orguljama uz vrhunsku interpretaciju Baha, Vivaldija, Šuberta i drugih kompozitora. Fudbalski meč Srbija – Švajcarska obeležen je susretom i/li sukobom civilizacija. Sa jedne strane, švajcarski navijači u crvenim smokinzima i cilindrima sa belim krstovima – simbolima švajcarske zastave, koji su došli da podrže svoje fudbalere, od kojih su neki na kopačkama imali simbol Švajcarske i simbol Kosova. Sa druge strane, mi iz Srbije sa četiri slova „s“ i sa orlovima na grudima i na zastavama, koji navijamo za Srbiju a u duši nam Kosovo. Utakmica je bila kao briselski pregovori. Nemac je sudio, sa tribina su brojniji Rusi navijali „Srbija, Srbija“, a srpski navijači dodavali „Srbija i Rusija“. WAR („Video Assistant Referee“), odnosno „video pomoćnik sudije“ nije konsultovan prilikom rvačkog obaranja našeg centarfora Mitrovića. Utisak mnogih, ne samo iz Srbije, jeste da je sudija bio naklonjen Švajcarcima, što nije alibi za poraz, niti izgovor za izdanje u kakvom se prikazao naš tim. U Švajcarskoj reprezentaciji, gotovo pola tima čine Albanci. Srbija je povela, ali su švajcarski Albanci ili albanski Švajcarci dali dva gola i slavili sa ukrštenim raširenim prstima i palčevima – simbolom albanske zastave. Srpskim navijačima je, utoliko teže pao poraz. Reprezentaciji Srbije preostaje da se „vadi“ u utakmici sa Brazilom u Moskvi. Zato - srce na teren! Pobednici nikad ne odustaju, oni koji odustaju nisu pobednici! Srbija nikako da nauči od velikih ekipa (i kultura) kako nije važno čiji je neko, važno je da igra (ili sudi) za nas. Bilo da je selektor Vladimir Petković ili najbolji igrač DŽerdan Šaćiri, ali i Seferović, Rodrigez, Embolo... Ima li simbolike i u tome što je bojište baš Kalinjingrad poznat po „Kalinjingradskoj bici“, koji se do 1946. godine zvao Kenigzberg, a nekada pripadao Nemcima, tačnije Pruskoj, a zatim Sovjetskom Savezu i danas Rusiji. Ima li simbolike u činjenici da su do kraja Drugog svetskog rata većinu stanovništva Kenigzberga činili Nemci, a danas Rusi, kao što su na Kosovu nekada bili brojniji Srbi, a sada Albanci. Ima li veze to što je Kalinjgradska oblast, iako najmanja u Ruskoj Federaciji, najveća pomorska baza, ali i teritorija koja je okružena članicama NATO-a Poljskom i Letonijom, kao što je i Srbija okružena članicama ili kandidatima za članstvo u NATO. Kalinjingrad je najzapadniji ruski grad, kao što je Srbija (ili Jugoslavija) za Istok bila Zapad, a za Zapad je bila istok. U Keningzbergu je odrastala i Hana Arent koja je napisala verovatno najbolju studiju o totalitarizmu („Izvori totalitarizma“). Za razliku od Lenjingrada i Staljingrada, Kalinjingrad nije menjao ime. Ipak, nema dileme ko je bio najveći građanin ovog grada, koji je ovde rođen i sahranjen. Jedan od najvećih filozofa nemačke klasične filozofije i verovatno najveći etičar među filozofima koji je poznat po „kategoričkom imperativu“ sadržanom još kod osnivača velikih svetskih religija, a koji bi mogao da se svede na poruku „ne činite drugima ono što ne biste želeli da drugi vama čine“. Ko se ne drži toga, dočeka da drugi njemu čine ono što je i on njima. I zato poručuje „zvezdano (kalinjingradsko-kenigzberško) nebo nada mnom i moralni zakon u meni“. Treba li podsetiti da je Kant napisao i „Večni mir“? Da li Srbi i Albanci čitaju Kanta? Ako ništa drugo, bar da znaju za njegovu parolu Sapere aude! Imaj hrabrosti da se poslužiš sopstvenim razumom!