Portret umetnika u mladosti

Ukoliko prihvatimo premisu da je Boemska rapsodija muzički film, onda je on među najboljim filmovima novijeg doba. Ukoliko pođemo od toga da je ovo biografski film, i tada mu moramo priznati da je u samom vrhu. Film Brajana Singera bio je ne samo poklonicima njegovih filmova zanimljiv još u najavi, budući da je posvećen životu i stvaralaštvu Fredija Merkjurija i grupi Kvin. Koliko je to sinonimno i neodvojivo, vidi se upravo iz ovog filma. Boemskoj rapsodiji se može pristupati na razne načine, ali ma od čega pošli, neizostavno sve vodi ka glumačkoj pojavi i glumi Ramija Maleka. On otelovljuje Fredija Merkjurija na tako fascinantan način, koji je gotovo bez presedana u recentnom svetskom filmu. Rami Malek kao Fredi Merkjuri nalazi se doslovno u svakom kadru Singerovog filma i, začudo, to prisustvo nikada nije nametljivo, ne iritira i, što je najbitnije, nikada nije disfunkcionalno. Celokupni Merkjurijev imidž, mimika, gestika preneseni su tako verno i tako sugestivno, da se Singerovo portretisanje u većem delu filma čini kao fina kaligrafija. Boemska rapsodija je film koji daje genezu nastanka i rada grupe Kvin i njenog udruživanja sa Fredijem Merkjurijem. Film prati Merkjurija od trenutka kada on u Londonu radi manuelne poslove na aerodromu i od početaka zajedničkog muzičkog rada. Poštujući faktičnost u najvećoj mogućoj meri, Singer nam daje i Fredijev porodični okvir (sa Zanzibara proterana porodica indijskih Parsa), samospoznaju o biseksualnosti, krah partnerskih veza, meteorski muzički uspon, nagoveštaj bolesti… Ali Brajan Singer je previše inteligentan reditelj da bi dozvolio da struktura njegovog filma bude tek jedan žanrovski stereotip. Boemska rapsodija je tek isečak iz života Fredija Merkjurija i pokriva razdoblje od 1970. do 1985. do Merkjurijevog nastupa na Vembliju, na legendarnom rok koncertu Lajveid, kada s grupom Kvin briljira i fascinira sto hiljada ljudi. Imajmo u vidu da je Fredi Merkjuri od posledica side umro 1991. Brajen Singer se u svom filmu potpuno intencionalno „odriče“ daljih šest godina Merkjurijevog života. NJegov film prati rok zvezdu i završava njenim vrhuncem. Fascinantni završni kadrovi Boemske rapsodije pokazuju jednu od najboljih upotreba oksimorona u svetskom filmu. Umetnik koji faktički umire ne samo što pruža energetski maksimum nego je taj razorni energetski naboj u funkciji savršene muzičke izvedbe. U filmu koji inače obiluje krupnim planovima, postoji onaj delikatni, uznemirujući krupni plan Merkjurijevih očiju. Na džinovskom platnu bioskopa, vidimo samo te magične, delirične oči, posle čega mora biti jasno da će i sam taj nastup biti deliričan. Brajan Singer genijalno odustaje od ideje da svog junaka pokaže u fazi nemoći, ruiniranog, klonulog i razorenog bolešću. Na godine slave ne sme pasti nikakva senka. Lepota i kreativni vrhunci ne smeju biti naruženi telesnim propadanjem i mentalnom erozijom. Slikajući portret umetnika u mladosti (Merkjuri je imao samo 45 godina kada je umro!), Brajan Singer je svog junaka kontekstualizovao istorijom. Boemska rapsodija na volšeban način, osim što prati put jednog umetnika, više s poletom nego s nostalgijom, pokazuje i podseća da su osamdesete godine poslednje razdoblje svetskog optimizma. Film: „Boemska rapsodija“ Režija: Brajan Singer Uloge: Rami Malek, Lusi Bojnton, Majk Majers