Distance od sadašnjeg sveta

Serija slika Selene Vicković izložena u Galeriji Novembar (od 11. aprila do 26. maja), nastalih u rasponu od pet godina (2013-2018), deo su šireg opusa koji je proistekao iz prožimanja kontinuiranog ekspresivno-kolorističkog umetničkog pristupa sa jedne, i kolekcionarske strasti opredmećene u zbirci igračaka sa druge strane. Odabir i način obrade motiva popularne kulture sugeriše vezu sa pop-artom, a odnos prema konkretnim predmetima iz prošlosti na arheološke i antropološke istraživačke postupke, koji kroz analizu pronađenih i od vremena sačuvanih artefakata grade sliku o društvima i pojedincima u konkretnom istorijskom trenutku, istovremeno upisujući u tu sliku i doba iz kojeg se proučavanje odvija. Na sličan način Selena Vicković gradi svoju vremensku liniju u kojoj sučeljava idejne okvire dva potpuno različita perioda, da bi u konačnom rešenju, kao zaključku koji je proistekao iz komparacije i prožimanja, proizvela slike koje jednako svedoče i o sadašnjosti, ali i o prošlosti. Igračka je u slučaju Seleninih slika predmet posredovanja između dva vremena. Vreme koje izdvaja je period pedesetih i šezdesetih godina 20. veka u socijalističkoj Jugoslaviji, kada su pravljene igračke koje bira za svoje motive. To su: lutke i delovi lutaka, drveni konjići, olovni vojnici, razne gumene i limene igračke, igračke na navijanje sa limenim instrumentima. Izabrani predmeti u izvornoj pojavnosti samo nagoveštavaju period početka razvoja jugoslovenskog potrošačkog društva, a gruba i jednostavna obrada materijala od kojih su napravljeni, oslikava idejnu i vremensku distancu od sadašnjeg sveta instrumentalizovanih proizvoda masovne kulture. Upravo u prožimanju ideja društva koji u zaletu hrli ka novom vremenu i boljem sutra, o čijoj naivnosti, ali i neiskvarenosti svedoče jednostavne i pohabane igračke, sa idejama medijske eksploatacije svih i svega, gradi se sadržajna struktura slika Selene Vicković. U tako kreiranom sadržaju Crvenkapa više nije bajkovit i nestvaran lik mudre devojčice, već preteće biće koje u rukama drži makaze, potencijalno čudovišno zlo od kojeg zazirete sa jezom; drveni konjići nisu podsećanje na bezbrižan prolećni dan, već trag o prekinutoj sreći, budući da su naslikani sa rupom od metka, a Pinokijev nos je deformisan i crven, sugerišući ekstremnu laž ili hroničnu zavisnost. Sinteza dva vremena na slikama Selene Vicković nema napadan, agresivan ili dramatičan ton, već je diskretno, nenametljivo, i nepažljivom posmatraču neprimetno iznošenje činjenica, konstatacija o izvitoperenoj svesti i stvarnosti, izrečena bez buke, sa jasnom svešću o vremenu pre i vremenu posle. Slojevitost odlikuje i slike iz ciklusa Megastrukture Marka Lađušića (u galeriji Drina, od 12. aprila do 25. maja). Takav epitet njegovi radovi podržavaju i svojim tehnološkim postupkom i sadržajnošću. Početni stadijum građenja slike je nejasan, nedefinisan, i sa naprezanjem, ali ne i pouzdano, mogli bismo da uočimo fotografski predložak, konkretnu formu i predstavu, kao na slici Crveno nebo. Preko nje postupcima bliskim akcionom slikarstvu, dripingu ili apstraktnoj geometriji, Lađušić nanosi slojeve boja, dajući radu dubinu i prostornost. NJegova slika je istovremeno i kolorističko istraživanje i mentalna predstava. Boje u svojoj pravilnoj i promišljenoj isprepletenosti i odnosima grade organizovane, strogo uređene guste mreže, koje se višedimenzionalno prostiru po dubini. NJihova umreženost jednako sugeriše globalnu binarnu stvarnost i kosmičke dimenzije, prostranstvo i umnožene tačke konekcije, megastrukture mikro i makro sveta. Univerzum. Na isti način na koji u slici od konkretne forme materijalnog sveta gradi apstraktnu predstavu, Lađušić u idejnom i sadržajnom nivou slike stvara preplet pojmova, ekvivalentnih vizuelnoj apstrakciji. U tom tonu su i nazivi slika: Megastrukture, Kretanje, Tenzija, Moderna, Luk, Brazde, Vertikala. Postavljajući prepreke u našem naporu da dokučimo postupak građenja svake pojedinačne slike, umetnik podstiče istraživački princip kod posmatrača, svest o nesigurnosti čulne spoznaje i nemogućnosti potpunog definisanja, proučavanje, zapitanost, zagledanost, preispitivanje. NJegove slike nude rešenje kroz napor i u tom smislu su optimistične. Svet znanja i saznanja nudi izlaz, ili bar ostavlja nadu da izlaz postoji. Treba samo naći način da se prevaziđe ograničenost postojeće dimenzije i novi svet se otkriva.