Ako se uzme u obzir činjenica da je bruto društveni proizvod (BDP) Crne Gore danas na nivou od 58 odsto od onog iz 1990. godine, te da je industrijska proizvodnja ispod 50 odsto u odnosu na 1990, a da je iskorišćenost kapaciteta oko 35 odsto, dolazimo do logične konstatacije da je situacija u privredi Crne Gore toliko loša da eventualno osamostaljenje ne bi imalo nikakav značajniji negativan uticaj na osnovne performanse crnogorske privrede. Ako ovu sumornu sliku crnogorske privrede danas upotpunimo sa podatkom da su akumulirani gubici te privrede već dostigli jedan BDP i da su samo u prvih šest mjeseci 2000. godine oni iznosili 179 miliona maraka, te da su veći od amortizacije za 24 miliona maraka, onda dolazimo do zaključka da naša privreda ubrzano uništava svoju ekonomsku supstancu i da su joj urgentno potrebne radikalne strukturne reforme koje bi zaustavile ove negativne trendove i povele putevima oporavka i stvaranja sistemskih uslova za dugoročno održiv rast.
       Između ostalog, danas u Crnoj Gori radi i redovno prima zaradu nešto preko 15 odsto radno sposobnog stanovništva, spoljno trgovinski deficit je na nivou oko 235 miliona dolara, budžet je za prvih devet mjeseci kratak za 69 miliona maraka, penzioni fond duguje oko 40 miliona maraka ili 500 maraka po svakom penzioneru, bankarski sektor je nelikvidan, a cijene su u 2000. godini porasle za preko 26 odsto u njemačkim markama.
       Crna Gora je u protekloj deceniji u zajedničkoj državi sa velikim srpskim tržištem izgubila 100 000 radnih mjesta i da bi ponovo otvorila isti broj radnih mjesta potrebno joj je između jedne i po do dvije milijarde dolara. Sasvim je jasno da Crna Gora danas ta sredstva nema i da ih mora tražiti vani, bilo u formi kredita bilo u formi privatnih investicija. I za jedno i za drugo Crna Gora mora uraditi svoj domaći zadatak, tj. obezbijediti makroekonomsku i političku stabilnost i usaglasiti svoj pravni sistem prema standardima EU.
      
       NEBOJŠA MEDOJEVIĆ,
       crnogorski ekonomista