Više od polovine stanovništva današnje Hrvatske pripada antičkim Ilirima koji su na ove prostore stigli sa azijske planine Tahti Dinarah, ali i iz Indije, Kurdistana i Persije, dok je južnoslovenskih potomaka iz istočne Evrope navodno manje od četvrtine i žive samo u Slavoniji

      Biogenetska analiza postanka i porekla današnjih Hrvata suočila je naciju sa dve neočekivane činjenice. Ne samo da većina građana moderne Republike Hrvatske nisu Južni Sloveni, nego su male šanse da se dokaže i njihov izvorni "istočnoperzijski pedigre". Ako Hrvati nisu ni Sloveni ni Iranci, šta bi onda mogli da budu? Odgovor se ovoga puta ne traži ni u sumnjivim političkim pamfletima, ni u grobnicama faraona. Unazad dve godine srodstvo Hrvata sa ostalim narodima današnje Evrope dokazuje se - genima. Mitohondrijski geni koji se nasleđuju po ženskoj lozi dokazali su da su prvi beli Evropljani na ovaj kontinent došli iz Azije pre 60 hiljada godina. Poznati "ipsilon hromosom" koji se nasleđuje po muškoj liniji pokazao je koliko su ljudi koji žive na starom kontinentu danas međusobno srodni. Nalazi hrvatskih biogenetičara (dr Dragana Primorca i dr Mladena Marcikića) koji su skupljali uzorke o Hrvatima naveli su domaće istoričare i antropologe na neobičan zaključak. Evropski narodi uglavnom su međusobno slični, ali postoje i izuzetne nacije.
      
       Ploče iz Ermitaža
       Osim stanovnika ostrva Sardinija i severnoevropskih Laponaca, u najizuzetnije narode svakako spadaju Hrvati. Ne samo zato što su biogenetski najbolje profilisan evropski narod, nego i zato što poseduju barem trećinu genotipa koji je toliko poseban da je ostalim Evropljanima praktično i nepoznat. Da se i ne pominje da su rastom viši od ostalih Evropljana, osim, možda Skandinavaca. To je zato što su stanovnici moderne Hrvatske potomci antičkih Ilira, ali sa indoarijskim poreklom koje ih svrstava u "rigvedsko doba" ili razdoblje od 34. do 31. veka pre Hrista.
       Ovo nesvakidašnje otkriće treba da potvrde arheološki nalazi iz Pakistana, pod planinom Tahti Dinarah. Radi se o veoma starom zapisu koji pominje rigvedska plemena Haraljuati i Haraxvati koja su pre 30 vekova živela uz reku Kupha u današnjem Pakistanu. Ova plemena pravi su i najstariji preci savremenih, evropskih Hrvata. Čudima biogenetike, antropologije, arheologije i etnografije ovde nije kraj. Baš kao i slavna egipatska princeza Nefretete i Hrvati su, jednim svojim delom, potomci pranaroda iz legendarne Mitanije. Mada, za razliku od Nefretete, njihove statue nisu izložene u Egipatskom muzeju u Berlinu, poznato je da se radi o narodu Hurrunjuhe koji je živeo u Kurdistanu od 17. do 14. veka pre Hrista. Pošto su tajnoviti Hurrunjuhe, prilikom dolaska Iranaca u Kurdistan, nestali u nepoznatom pravcu, domaći istraživači bez oklevanja tvrde da je ova egzotična civilizacija utočište pronašla na Jadranu i tamo podigla niz drevnih gradova koji se zabunom pripisuju antičkim pražiteljima domaće obale.
       Udarac koji su ovim neverovatnim hipotezama morali da pretrpe zagovornici iranskog porekla Hrvata pokušava da se ublaži nategnutom pretpostavkom da je persijska pokrajina Harauvatdža samo manje važan ogranak prahrvata. Pod tim se podrazumevaju sunarodnici modernih evropskih Hrvata koji nisu na vreme iselili iz stare Persije, pa su se vremenom pretvorili u Irance...
      
       Kelti iz Sibira
       Ko god da su, Hrvati prema ovakvim teorijama nipošto nisu Sloveni pa nemaju ni značajnijih veza sa velikom seobom naroda koja je Slovene od 4. do 8. veka posle Hrista vodila na Balkansko poluostrvo. Što se Ćirila i Metodija tiče, nije još razjašnjeno kako su uspeli da među drevne Hrvate, koji su se služili svojim izvornim domaćim klinastim pismom, proguraju slovenske oblike pisma i govora. Ovu dilemu zaoštrile su i dve mermerne ploče koje su iz slavnog petrogradskog muzeja Ermitaž nedavno stigle u Zagreb. Potiču iz 2. i 3. veka i na njima su grčki napisi koji su ovde protumačeni kao "Hrvat - načelnik Tanaisa" i "Zbor Hrvata". Ploče su u 19. veku nađene negde kraj Crnog mora, a baš tamo su, tvrdi se, pre blizu dve hiljade godina živela indovedska plemena Sindhi, Maeoti i Horoathi. Pretpostavlja se da su upravo oni upisali u mermer znamenite rečenice o Hrvatima i to stotinama godina pre nego što su Sloveni uopšte naučili da pišu.
       Sve u svemu rani, antički Hrvati čiji potomci danas naseljavaju Hrvatsku bili su nevine žrtve "velike slavističke zavjere" koja je godinama uspešno skrivala tajnu o poreklu nacije. Pobornici teze o pakistanskim, kurdistanskim, mitanskim i inim neslovenskim precima Hrvata priznaju, doduše, da slovenski uticaj ipak ne može da se zanemari, ali je prisutan u svega trideset procenata današnjeg stanovništva.
       Glavni genotip u Hrvata star je 20 hiljada godina i obuhvata čak polovinu sadašnje nacije. Novije poreklo mu je dinarsko a biogenetski je najsličniji precima iz Indije i Pakistana. NJegovih naslednika najviše je u Dalmaciji pa se smatraju autohtonim naslednicima praistorijskih Ilira. Antropološki gledano, radi se o tipičnim, kršnim "dinarcima", izrazito visokog rasta čije su glave "uglatoplosnatog oblika", a kosa i oči kestenjaste boje. Ovi ljudi govore "štokavsku ikavicu", bave se stočarstvom, pišu starim pismom "bosančicom", svoje mrtve sahranjuju pod "stećcima", a najsrećniji su kad zapevaju svoje gorštačke "gange".
       U drugu grupu biogenetskih predaka modernih Hrvata spadaju "prakelti" stari između 30 i 40 hiljada godina čije prvobitno poreklo vodi u srednju Aziju, preciznije južni Sibir. U Hrvatsku su stigli posle ledenog doba i to iz Španije. Danas obuhvataju deset odsto stanovništva i to najviše na severozapadu Hrvatske, u Istri i Hrvatskom Zagorju. Govore kajkavski dijalekt, sitnog su rasta, svetle kose i očiju. Narod ih u svakodnevnom, lokalnom govoru zove "Bezjaki". Tu je i treća grupa koju čine mediteranski genotipovi čiji predstavnici uglavnom žive u Dalmaciji. Na njih danas otpada petnaestak procenata ukupnog stanovništva, a u Hrvatsku su stigli sa Srednjeg istoka, koji je u kulturnu istoriju Evrope kasnije ušao pod imenom Vizantija, kao i iz jugozapadne Azije. Hrvatskom su se proširili pre pet hiljada godina. Imaju izrazito tamne oči i kosu, govore čakavskim dijalektom, bave se pomorstvom, stanuju u kamenim kućama i koriste pismo "glagoljicu". Slovensko poreklo koje se nekad pripisivalo svim Hrvatima odnosi se, navodno, samo na trideset odsto stanovništva koje je na ovaj geografski prostor stiglo pre 30 hiljada godina. To je tzv. "baltoslavenski genotip" iz istočne Evrope čiji su preci izvorno stigli iz srednje Azije, da bi se postepeno proširili do Ukrajine. Tvrdi se da na ovaj tip "zdepaste građe", svetle kose i očiju, otpada svega četvrtina stanovništva današnje Republike Hrvatske. Najmanje ih je među "izvornim dinarcima" u Dalmaciji, a najviše u Slavoniji. Ovaj deo Hrvatske po njima je, navodno, i dobio ime, jer je to jedini deo zemlje sa slovenskom većinom.
      
       Neandertalac iz Krapine
       Zagovornici teorija o neslovenskom poreklu nacije smatraju da ova naknadno obelodanjena otkrića predstavljaju slom "južnoslavenske fantazmagorije o Hrvatima". Ne samo zato što su Sloveni niski i zdepasti, a Hrvati među najvišima u današnjoj Evropi, nego i zato što se, tvrde, većina Hrvata biohemijsko-genetski značajno razlikuje od istočnoevropskih Slovena. Znači li to da dinarci samo genima mogu da zahvale sposobnost sviranja na rustikalnim hercegovačkim "gangama" kojima ih vuče njihovo pakistansko-indijsko poreklo? I kako onda da se objasni čuvena svilena mašna pod vratom prve hrvatske gospode kad u indijskim "Rigvedama" ni maharadže još nisu nosile kravate? A baš je kravata, opšte je ovdašnje mišljenje, ono što Hrvate najbolje i najpotpunije predstavlja modernom svetu. Što se davne istorije tiče nije sasvim jasno ni gde se, recimo, tačno nalaze "prakeltski" koreni današnjih stanovnika Hrvatske. Da li u Kamelotu, drevnoj prestonici legendarnog keltskog kralja Artura, ili na mitskom ostrvu Avalon gde je navodno sahranjen, ili u južnom Sibiru iz koga su "prakelti" odselili u Španiju pre nego što su stigli u Hrvatsku? Kako to da egipatski hijeroglifi nigde ne pominju Hrvate a veoma dobro su poznavali kulturu obližnje Mitanije iz koje potiču hrvatski preci? Akutan manjak odgovora na ovako elementarna pitanja ostavlja dve mogućnosti. Obe sugerišu jednostavna rešenja. Prvo vodi u provincijski muzej Hrvatskog Zagorja sa artefaktima iz čuvenog nalazišta kraj Krapine gde su izloženi ostaci ljudskog pretka poznatog kao "neandertalac". Bivša državna vlast u Hrvatskoj jedno vreme se zanosila idejom da od nalazišta "Hušnjakovo brdo", koje je krajem 19. veka pronašao dr Dragutin Gorjanović Kramberger, napravi spektakularni "Jurski park" u hrvatskoj verziji. Umesto veličanstvenog projekta koji je svetu trebalo da dokaže šta sve moderna Evropa zapravo duguje Hrvatima, pitanje "otkud smo i što smo" osvanulo je u svojoj grotesknijoj, ali i opasnijoj verziji. Može li biogenetika konačno da utvrdi kakva je razlika između mozga koji se krije u "uglatoplosnatoj" i onog koji se nalazi u "šiljatoj" glavi?
      
       ZORICA STANIVUKOVIĆ