NAZIV IZLOŽBE: Žensko
GALERIJA: “Harizma”
AUTOR: Mladen Srbinović

      Đorđe Kadijević
      
       U novootvorenoj galeriji “Harizma” na Slaviji, u delu grada kome je takav prostor i te kako nedostajao, desio se ovog meseca jedan od retkih susreta beogradske likovne publike sa delom i ličnošću slikara Mladena Srbinovića. Jedan od naših najplodnijih likovnih stvaralaca druge polovine prošlog veka, nekadašnji član čuvene, po značaju istorijske “Decembarske grupe”, Srbinović se u galerijama pojavljuje retko, ali svaka njegova pojava predstavlja događaj. Ovo je prvo njegovo “javljanje” posle velike retrospektive koju je imao u Galeriji SANU, pre više od deset godina.
       U nevelikoj ali dobro uređenoj galeriji “Harizma”, Srbinović se predstavlja ekskluzivnim izborom slika odabranih iz njegovog omiljenog tematskog ciklusa. Reč je o ženskom aktu. Ta tema naročito “leži” Srbinoviću, čuvenom po svom beskompromisnom slikarskom idealističkom optimizmu. Odan kultu lepote koju otkriva u živoj prirodi i u ljudskom biću, Srbinović u liku žene nalazi pravu personifikaciju svoga stvaralačkog vitalizma uzdignutog do gotovo božanske visine.
       Otud njegov odnos prema temi kao što je ženski akt nije realističan već simbolički transponovan, podređen pravilima jedne originalne ikonografije. Sam slikar ističe da mu nije od primarne važnosti fizičko biće žene. Ono što on teži da izrazi, to je sublimni fluid ženskosti koji svojim zračenjem nadilazi opažaj ženske telesne pojavnosti. U tom zračenju erotski element potisnut je snagom poetskog doživljaja. Srbinovićeve mlađane lepotice kao da pripadaju prvobitnom, zemaljskom raju, pre nego ljudskom svetu pretvorenom u dolinu plača.
       Srbinović je jedan od ređih naših slikara kome jednako leži mali i veliki format. Ono po čemu se on predstavlja kao rasni slikar, jeste boja koja je njegovo osnovno izražajno sredstvo. Srbinovićev kolorit je svetao, neobično čist (nema crne) i osobito jak, bogat tonovima povišenog hromatskog intenziteta. Dominiraju tonovi smaragdno zelene, više venecijanske nego vizantijske plave, rujne crvene boje bogate nijansama u čitavom spektru, od cinobera do karmina, i žarke žute boje. U figuralnim kompozicijama Srbinovićevim crtački element potisnut je slobodnim slikarskim gestom. Linije su nevidljive, pokrivene impulsivnim potezima dosta široke četke. Posebno je zanimljivo Srbinovićevo shvatanje prostora u kome ima najviše “vizantizma”. U tom prostoru, lišenom šematizma optičko vizuelne perspektive, može da se desi “sve”. Figuralni detalji se mešaju po planovima i stvaraju fantastične kombinacije. Ženska figura u galaksiji Srbinovićevog slikarskog univerzuma predstavlja samo najčešći i izvesno najlepši motiv.
       Treba znati da su mnoge od ovih slika sa oznakom ekstatičnog optimizma crpljenog iz nepresušnog vrela životne radosti nastale u inače ružnom vremenu, i u onim njegovim najgorim trenucima, kada su oko Srbinovićevog ateljea na Topčiderskom brdu padale bombe. Ignorisanje sadržaja rđave istorije koju je kao čovek Srbinović morao da proživi, znak je njegove superiorne moralnosti, ne simbolične već faktičke odbrane dostojanstva umetnosti, suprotstavljene bedi puke realnosti. To što čini Srbinović nije okretanje glave od stvarnosti već naprotiv - direktan izazov njenoj prozaičnosti, svemu onom otuđenom i neljudskom u njoj.