Danas je malo festivala s takvom energijom i atmosferom kao što je ovaj istarski. Publika oduševljeno primila naš film “Munje”

      Festival u Motovunu, srednjovekovnom gradiću u srcu Istre, osnovao je pre tri godine reditelj Rajko Grlić uz pomoć svojih inostranih i hrvatskih prijatelja. Osnovao ga je, pre svega, kao pandan sve besmislenijem pulskom festivalu što je, u to vreme, imalo značenje alternativnog, gotovo opozicionog stava u odnosu na ono što je bila oficijelna kulturna politika Tuđmanovog režima. Danas, u promenjenim političkim okolnostima, Motovun je na dobrom putu da preraste u festival koji znači alternativu programske i konceptualne, dakle kreativne vrste svemu onome što je stari, učmali, dosadan, prevaziđen način predstavljanja filmskih i sadržaja srodnih umetničkih vrsta.
       Ove godine, pored službenog programa, održaće se nekoliko programskih celina: Glavni program (panorama svetskog filma), Danski film, Novi italijanski film, DV kuća (digital video program), festival je upriličio i izložbu (“Feral tribune za početnike”), javno čitanje savremene hrvatske prozne literature (FAK projekat), najzad, Radionica digitalne video-tehnologije. Tom DV segmentu festivalskog programa bila je posvećena znatna pažnja. Pored programa reprezentativnih filmova iz svetske produkcije i seminara na kojem se razgovaralo o prednostima i manama digitalne tehnologije u oblasti filma, festival je upriličio i produkcionu radionicu.
       Naime, hrvatski pisci, okupljeni oko projekta FAK (Festival alternativne književnosti), napisali su 10 scenarija za trominutne filmove a tokom festivala 10 reditelja (od veterana Vatroslava Mimice i Veljka Bulajića do studenata režije) snimilo je filmove digitalnom video-kamerom. U okviru DV programa prikazan je i jugoslovenski film “Zemlja istine, ljubavi i slobode” reditelja Milutina Petrovića. Ovaj verovatno najzanimljiviji i sigurno najosobeniji film nove jugoslovenske produkcije na najbolji način je demonstrirao kreativne, tehničke i produkcione prednosti i izazove nove DV tehnologije.
       Na glavnom programu, u konkurenciji za nagrade, bilo je 19 filmova, među njima i neki prestižni filmovi koji su već dobili nagrade u Kanu (“Čovek koji nije bio tamo” DŽoela Koena, “Pesme s drugog sprata” Roja Andersona”), Veneciji (“Krug” DŽafara Pahija), Berlinu (“Italijanski za početnike” Lone Šerfig) ili su bili nominovani za Oskara (“Pasja ljubav” Aleandra Inaritua), potom dva slovenačka (“Oda Prešernu” Martina Srebotnjaka i “Slatki snovi” Saše Podgoršeka) i po jedan bosanski (“Ničija zemlja” Danisa Tanovića), hrvatski (“Polagana predaja” Bruna Gamulina) i jugoslovenski film (“Munje” Radivoja Andrića).
       Po prirodi stvari, novinare, inostrane i domaće, ali ispostavilo se i publiku, najviše su interesovali filmovi iz republika bivše Jugoslavije. “Oda Prešernu” je samo u ideji zanimljiv film o mladom piscu koji prihvata ponudu da napiše epsku poemu povodom 200 godina od rođenja Prešerna a “Slatki snovi”, film o sedamdesetim godinama u Sloveniji, poseduje vrednosti na nivou pojedinačnih likova i njihovih motivacija (vrlo dobra glumica Veronika Drolc), ali je površan kad reditelj te likove stavlja u kontekst epohe.
       O “Ničijoj zemlji”, scenaristički vrlo dobro konstruisanoj priči o bosanskom ratu, već se dosta govorilo i pisalo pre dva meseca povodom učešća na Kanskom festivalu, ali se s interesovanjem očekivao hrvatski film “Polagana predaja”, pobednik ovogodišnjeg pulskog festivala. To je film urbanog miljea: priča o čoveku s karijerom koji, posle raspada sopstvene porodice, zapada u krizu identiteta. Film krajnje skromnih vrednosti koji pokušava da oponaša zapadne klišee u tretiranju teme.
       U konkurenciji je bio i jugoslovenski film “Munje”, nepretenciozan, nadahnut i zabavan film o mladim ljudima i njihovom načinu da se odbrane od onoga što im je nuđeno u proteklih deset godina. Za projekciju “Munja” vladalo je veliko interesovanje (gledalište na centralnom motovunskom trgu bilo je prepuno) a film je ispraćen dugotrajnim aplauzom.
       Žiri festivala nagradu je dodelio britanskom filmu “Poslednje utočište” reditelja Pavela Pavlikovskog. To je jedan od uspešnijih filmova o temi izbeglica iz Istočne Evrope posle pada Zida. Spretno razvijene psihologije glavnih likova i ubedljivost tragike njihovih sudbina rezultat su, pre svega, promišljenog i studioznog rada na scenariju.
       Ipak, glavni junak festivala bila je motovunska publika. Nekoliko hiljada mladih ljudi opsedalo je festivalske dvorane i prostore, učestvovalo u mnogim pratećim sadržajima a noć je provodilo u kampovima i šatorima u podnožju motovunskog brda. Neki su pak dolazili i odlazili kolima iz obližnjih letovališta - Rovinja, Poreča, Pule. Raznovrsnost ponuđenih programa i posvećenost publike tvorili su atmosferu u kojoj je festival pulsirao kao pravi hepening. Festivala s takvom atmosferom i pozitivnom energijom danas je malo.
      
       NENAD DUKIĆ