Izložba bez naziva
Autor: Jovan Rakidžić
Galerija Beogradskog kulturnog centra

      Đorđe Kadijević
       U vizuelnim umetnostima nema jezika koji po snazi dejstva i dubini doživljaja može da se meri sa jezikom simbola.
       Ovaj poznati estetički stav potvrđuje slikar Jovan Rakidžić celim svojim delom. Njegov "Kosovski ciklus" slika, čiji je potresni sadržaj saopšten jezikom simbola, ostaje zapamćen kao oznaka napetosti depresivne svesti osamdesetih, što je slutila nesrećne događaje devedesetih godina. Zahvaljujući izrazitom smislu za simbolični način izražavanja, Rakidžić je, iako apstraktni slikar, bolje "odrazio stvarnost" tog vremena nego njegove kolege iz tabora figurativaca.
       Na izložbi novih slika u Galeriji Kulturnog centra vidi se da Rakidžić ostaje dosledan u simboličnom načinu izražavanja, ali uz primetnu promenu stila. Za razliku od prethodnih tematskih ciklusa u kojima su se elementi simboličnog značenja organski uklapali u apstraktnu strukturu slike, na slikama iz perioda 1995-2001. koje su pokazane na ovoj izložbi, detalji koji nose simbolično značenje jasnije su artikulisani, imaju gotovo sasvim prepoznatljivo predmetno obeležje. Osnovni fon slike, pokriven bojenim slojem zrnaste strukture, oskudniji je u materiji nego što je nekad bio. Taj fon ima asocijativnu prostornu dubinu. U tako stvorenom ambijentu zamagljene, tmurne atmosfere pojavljuju se konture uočljivog predmetnog značenja, krstovi i arhitektonske siluete hramova sa kubetima, na priliku naših srednjovekovnih manastira. Sam Rakidžić kaže da je motiv za takve slike našao na studeničkoj ktitorskoj freski, gde je prikazan lik Stefana Nemanje sa minijaturom manastirskog hrama u rukama.
       Ovakve slike otkrivaju rezigniranu reminiscenciju osetljive umetnikove svesti, obuzete žudnjom za nečim svetim i uzvišenim, što se može postaviti nasuprot prozaičnoj slici surove, represivne stvarnosti kakva je bila ona protekle decenije. Bolji poznavaoci Rakidžićevog slikarstva možda će zažaliti za onom bujnošću bojene materije koja je sa njegovih starijih slika prosto zračila energijom. Nekome se može učiniti da se ovaj slikar koji je tako duboko prodirao u organsko tkivo slike, sada isuviše, i ne bez rizika, primiče granici prostora likovne figuracije.
       Izvesno je, ipak, samo to da se Rakidžić kao slikar poslednjih godina nalazi u stanju izražene potrebe za promenom. On je na tragu nove ideje koja, u ovom trenutku, možda, još nije našla svoj potpuni slikarski izraz.