Nema dokaza da bivši i sadašnji premijer Crne Gore znaju za obavezu uručivanja nagrade “Miroslavljevo jevanđelje”?

      Nedavno su podgoričke “Vijesti” donele informaciju da je počeo novi ciklus kandidovanja knjiga za nagradu “Miroslavljevo jevanđelje” koja se dodeljuje svake treće godine autorima beletrističke proze, objavljene u poslednje tri godine, za dela “koja predstavljaju izuzetno značajan doprinos književnom stvaralaštvu na jezicima sa teritorije SR Jugoslavije”, sada državna zajednica Srbija i Crna Gora. “Vijesti”, takođe, obaveštavaju čitaoce i o tome da prethodnom dobitniku “Miroslavljevog jevanđelja” za 1997-2000. godinu za roman “Semolj gora” Miru Vuksanoviću nagrada još nije uručena. Po Zakonu o državnim nagradama, član 27, “nagradu Miroslavljevo jevanđelje, uručuje predsjednik Vlade Republike Crne Gore”.
       Otkako se “Miroslavljevo jevanđelje” našlo u Zakonu, drugo je jevanđelje.
       U kabinetu predsednika vlade Mila Đukanovića ne vele ništa o tome da li premijer zna ili ne zna za nasleđenu obavezu i upućuju na “pravi izvor”, na Igora Lukšića, zamenika ministra inostranih poslova državne zajednice Srbija i Crna Gorae. Nešto iz ovog obaveštenja nije bilo jasno, iako se izdvaja činjenica da je autor “Semolj gore” rođen u Crnoj Gori a živi u Srbiji. Možda je logično da Igor Lukšić zna šta je inostrano u nagradi “Miroslavljevo jevanđelje”, dok se odnosi u državnoj zajednici SCG ne harmonizuju?
       Posle nedelju dana iz kabineta Igora Lukšića javljaju da “gospodin Lukšić nije u toku stvari” i da je prava informacija u Ministarstvu za kulturu Crne Gore. “Miroslavljevo jevanđelje”, dakle, sagledano je u novom svetlu.
       Po članu 25 Zakona o Državnim nagradama Crne Gore: “Novčani dio nagrade Miroslavljevo jevanđelje iznosi 24 prosječne zarade u Republici,za mjesec koji prethodi mjesecu u kojem se dodjeljuje.” Zašto nije do sada, i zna li se kada će nagrađenom Vuksanoviću biti uručene 24 prosečne zarade ?
       U kabinetu ministra za kulturu dr Vesne Kilibarde kažu da je ona “tek od skoro na ovom mjestu i ne bi znala zašto od 2001. godine do danas nije uručena nagrada Miru Vuksanoviću”. To će najbolje razmrsiti sekretar u ovom ministarstvu Slobodan Božović koji preduzima mere intenzivnog informisanja: “Sa toliko izbornih radnji u Crnoj Gori, u mandatu premijera Filipa Vujanovića, i često u uslovima vlade u ostavci, nijesmo mogli organizovati uručenje nagrade.” Za pogled na problem nekada je dovoljno i zažmuriti.
       Jer, uručenja ostalih državnih nagrada je bilo: “Trinaestojulske nagrade”, nagrade “Petar Lubarda” i nagrade “Oktoih”. Jedini podatak koji se razlikuje, jeste da je državnička obaveza izvršena prema laureatima koji žive u Crnoj Gori. A obrazloženje sekretara Ministarstva za kulturu odnosi se samo na Mira Vuksanovića čija adresa nije u ovoj republici. Niko da se seti da je za uručenje “Miroslavljevog jevanđelja” bilo dovoljno samo jevanđelje.
       Po članu 26 “žiri za dodelu nagrade Miroslavljevo jevanđelje imenuje se iz reda istaknutih književnih stvaralaca, stvaralaca iz oblasti nauke o književnosti i kulturnih radnika sa teritorije Republike”. Članovi žirija su bili: Novo Vuković, Balša Brković, Slobodan Kalezić, Dragan Koprivica, Budimir Dubak, Božidar Šekularac i Todor Baković. Odlukom 6:1 pobedila je knjiga “Semolj gora”, za koju nije glasao samo Balša Brković (“Knjiga o Semolj gori”, priredili Miloš Jevtić i Radovan Popović str. 278). Neki slojevi ovog slučaja upućuju na to da su se pod logikom “glasa protiv” našli i žiri i nagrada! Premijer je to izbegao “izbornim radnjama”.
       Posle jednog slučaja nastanu spojeni sudovi događaja. Tako i “Njegoševa nagrada” ima gotova rešenja kako izbeći dodeljivanje kada u najužem izboru ostanu dva kandidata a nijedan ne živi u Crnoj Gori. Pošto je žiri ove ugledne nagrade sveo listu na Milorada Pavića i Branimira Šćepanovića, raspala se ocenjivačka komisija i predsednik žirija Slobodan Tomović je podneo ostavku. Redosled objašnjenja je isti, kabinetski. O tome govori i ćutanje bivšeg premijera Filipa Vujanovića, i sadašnjeg Mila Đukanovića.
      
       LAZAR KAURIN