Austrijanci su morali pred posetu Bila Klintona, bivšeg predsednika SAD, da hitno sazovu sednicu parlamenta i zvanično proglase za crkvu, do tada nepriznat, Sajentološki kult

      Za sociologa religije sekta nije ništa drugo do grupa sledbenika nekog izdvojenog mišljenja ili pravca. Ovakvo određenje oslanja se na koren pojma i polazi od latinske reči seljui = slediti, ići za nekim; što podrazumeva političko (partija) ili versko sledbeništvo (sekta). U tom slislu, za izražavanje suštine sektarnog vida religijskog organizovanja dobar je hrvatski izraz sledba.
       Pravoslavni ili rimokatolički bogoslovi imali bi puno toga da dodaju iz ugla svog učenja. Oni se prvenstveno drže latinske reči secare (seći, odseći; tj. rastavljanje, cepanje, odvajanje), kada se sekta shvata kao “grupa sledbenika koja se odvojila od Crkve i koju je Crkva odbacila ili osudila.” Po tom tumačenju sekta ima pređašnje veze sa nekom drugom verskom organizacijom; potrebno je da je neka osoba napusti u cilju stvaranja nove grupe - sekta jeste raskolnički pokret i svetu deluje zastarelo; ona želi da uspostavi staru, autentičnu, pročišćenu i obnovljenu verziju vere od koje se odvojila. Njihovo poimanje više važi za takozvani tip starih sekti hrišćanskog ishodišta, pa i tada deluje ograničavajuće, dok za vrstu novih sekti može biti i nevažno.
       Sociolog još može reći da sekta jeste jedan od četiri tipa religijskog organizovanja, onaj koji po stepenu složenosti dolazi nakon kulta, a ispred njega su denominacijalni i crkveni oblik religijskog ustrojstva. To znači, radi primera, da jedna sekta u konkretnom trenutku, i u zavisnosti od širenja, rasta i usložnjavanja, može postati velika denominacija, katkad i crkva. Niko neće u Americi Hrišćansku adventistističku crkvu (adventisti, subotari) nazvati sektom, jer zadobija obrise denominacije i na putu je da postane crkva u sociološkom smislu, a pogotovo ne Hrišćansku baptističku crkvu (baptisti) koja tamo već ima sve karakteristike prave crkve. (Onako uzgred, i Bil Klinton, bivši predsednik SAD je baptista; i svi njegovi prethodnici, sem katolika Džona Kenedija, pristizali su iz neke od protestantskih zajednica.) Ipak je činjenica da obe pomenute “crkve” u nas još jesu sekte po većini socioloških parametara...
       Sekte postoje otkako je sveta i veka, znači i religije. Bilo ih je, i ima ih, u budizmu, islamu, jevrejskoj religiji. Zar nije, rečeno je već, hrišćanstvo prvobitno poteklo od jedne jevrejske sekte? Zar ga “otpadništvo” i “odvajanja”, “sektašenja” ne prate kroz čitavu istoriju do današnjeg dana? Mnogi ne znaju i da pravoslavlje, posebno u ruskoj varijanti, nije imuno od rađanja sekti. U širokim prostranstvima Rusije stolećima već tvrdokorno opstaju brojne grupe pravoslavaca koji su se iz raznoraznih pobuda odvojili od istorijske, “zvanične” Ruske pravoslavne crkve.
       No, uobičajeno je kada se govori o sektama, posebno starim, da se imaju u vidu one male verske zajednice koje su nastale izdvajanjem protestanata od rimokatolicizma u XVI veku i formiranjem “trećeg krila” hrišćanstva - protestantizma. Dakle, kada govorimo o sektama, tj. malim verskim zajednicama, moramo imati na umu da se takođe radi o hrišćanima, pretežno protestantskog porekla. Takvih vernika ima u Srbiji - oni su drukčiji od preovladavajućeg pravoslavnog verništva, ali jesu hrišćani na svoj način...
       Destruktivnost pojedinih verskih grupa, a na zahtev šireg građanstva i posebno roditelja, dovela je do formiranja snažnog antikultnog pokreta u Americi, zatim i u ostalim zapadnim državama. U njemu dobrovoljno delaju i pružaju stručnu pomoć brojni predstavnici odgovarajućih profesija: psihijatri i psiholozi, sociolozi i socijalni radnici, pravnici i advokati, univerzitetski profesori i naučnici, političari i sveštenici... Oni ne samo da teorijski, odnosno jakom javnom kampanjom, demaskiraju nehumano i kriminalno postupanje određenih kultova i novih sekti, već i praktično rade na deprogramiranju ljudi koji su ih napustili i žele da se iznova uključe u “normalan” društveni i porodični život.
       E, za takve nove religiozne pokrete može se odgovorno tvrditi da jesu opasnost i za pojedince i za zajednicu u celosti....
       Uz antikultni pokret, po definiciji i odmah se izrodi prokultni pokret, koji po zapaženosti na javnoj sceni, snazi i uticaju, često prevazilazi takmaca. Njegovo postojanje u demokratskim sistemima sasvim je legitimno, tako da u njemu učestvuje veliki broj stručnjaka i moćnika svakojakog kova. Uveravaju da nije anegdota:
       Gospođa Madlen Olbrajt, negdašnji državni sekretar američke administracije, prvo što je prozborila na aerodromu prilikom upoznavanja sa gospodinom Klausom Kinkelom, nemačkim ministrom inostranih poslova, glasi nekako ovako: “Šta vi to u Nemačkoj radite sa Sajentološkom crkvom?” Nemci su, naime, bili na ivici da zabrane rad ovom veoma jakom kultu kada su prozreli da se njegovi pripadnici smišljeno ubacuju u vrhove kompanija i državne administracije, stvarajući personalnu uniju i paralelne strukture moći. I Austrijanci su morali pred posetu Bila Klintona, bivšeg predsednika SAD, da hitno sazovu sednicu parlamenta i zvanično proglase za crkvu, do tada nepriznat, Sajentološki kult.
       Ovaj kult spada u razvijeni verski pokret, ali sa sumnjivim poslovanjem - informatori vele da radi kao bilo koja multinacionalna kompanija - ima moćne zaštitnike među političarima, biznismenima i, što je možda presudno, holivudskim zvezdama (za kult se mnogo brine Džon Travolta, na primer)...
      
       (Profesor dr Dragoljub Đorđević u knjizi “Sekte i kultovi”, IP “Žarko Albulj”, Beograd, 2003)