Muzej na doboš

Razrešava se dužnosti direktor Narodnog pozorišta u Leskovcu zbog špijunaže u korist jedne strane sile.” Ne, ovo nije odlomak iz Nušićeve komedije ili Domanovićeve satire, već prošlogodišnja odluka lokalne skupštine u Leskovcu. Špijunaža? Eufemizam za pozorišno gostovanje u susednoj državi, u okviru kulturne razmene. Strana sila? A koja druga nego Bugarska. Novi direktor? Bivši carinik, spreman da uvežbanu fiskalnu maksimu „imate li šta da prijavite” zameni Šekspirovim stihom „biti spreman, to je sve”.

Ali, čemu podsećanje na jedan od najsramnijih trenutaka iz novije istorije Leskovca? Zato što se ta ista „grupa dobro obaveštenih građana”, predvođena predsednikom opštine i uz saglasnost direktora muzeja (čitaj: srećni dobitnik stana) i načelnika opštinske uprave za društvene delatnosti, usudila da zgradu Narodnog muzeja u Leskovcu stavi pod hipoteku (!). Nije šala i nije laž.

Dakle, crna rupa od 130 000 evra popunjena je kreditom kod strane banke. Opština je kao garanciju za kredit dala u zalog plac i ogromnu zgradu Narodnog muzeja, u centru Leskovca. Još uvek je nepoznato kako su eksponati procenjivani: na komad ili na kilo.

Dakle, zalog za 130 000 evra je muzej čija je tržišna vrednost veća najmanje tri puta. A “gradonačelnik” „objašnjava” kako su kamate kod hipoteke niže od kamate koja se plaća pri davanju buyetskih menica kao garancije. Uz malo prećutkivanje nekih „sitnica”.

Prvo, značaj buyetskih menica zavisi od kredibiliteta onih koji ih izdaju. Priznanje da je hipoteka povoljnija znači i priznanje da je opština Leskovac dovedena do prosjačkog štapa i da nekadašnji „Mali Mančester” ima značaj Male Moštanice.

Drugo: predsednik opštine je, za govornicom lokalne skupštine, održao predavanje o prednosti hipoteke nad menicom. Međutim, nije rekao najvažnije: opština Leskovac je već prezadužena ogromnim kreditima te nije bilo banke raspoložene da primi buyetske menice opštine koja grca u dugovima. Pravi razlog zaduživanja? Insistiranje da druga faza izgradnje autobuske stanice bude završena pre realnih rokova. Zašto insistiranje? Pa zato što se kao jedan od podizvođača radova na autobuskoj stanici u Leskovcu, pojavljuje i „Vega”, firma u vlasništvu predsednika opštine, sa poslom vrednim više od tri i po miliona dinara. Naravno da izvođač, na tenderu, nije ni spomenuo ovu firmu kao mogućeg podizvođača. Konflikt interesa?

SašŠa Stojanović