Drugo Titovo lice

Sa zakašnjenjem stigao je ovde broj NIN-a u kome je članak o Nobelovoj nagradi za mir, za koju je Josip Broz Tito bio predložen 1973. godine.

Pa kako je, uopšte, i mogao Tito dobiti Nobelovu nagradu za mir?

U godinama pre nego što će Titovi “suludi režimi” – kako ih je nazvao srpski pisac Dragoslav Mihailović – svim mogućim političkim, diplomatskim i propagandnim sredstvima predložiti Broza za Nobelovu nagradu, Evropom, pa i Amerikom, sejali su smrt Titovi teroristi, koji su pobili viđene lidere srpske nacionalne emigracije: Dražinog komandosa Andru Lončarića u Parizu, Ratka Obradovića, urednika “Iskre” u Minhenu (a posle će ubiti i Jakova LJotića, predsednika ZBOR-a); Savu Čuburovića, urednika lista “Jugosloven” u Švedskoj: Petra Valića, urednika lista “Vaskrs Srbije” u Briselu, poručnika Boru Blagojevića u Briselu, Borisava Vasiljevića u Americi i druge. A u isto vreme zbog masovnih ubistava antikomunista koje je Tito počinio u Kočevju maja-juna 1945. godine, čuveni kanadski novinar Lubor Zink, napisao je članak: “Docniji Nirnberg za Titove zločine”, koji je prenela celokupna kanadska štampa. Sve je ovo bilo znano Komitetu za dodelu Nobelove nagrade za mir, pa je sasvim prirodno što Josip Broz Tito nije dobio nagradu za koju se, eto, zalagao čak i jedini jugoslovenski nobelovac Ivo Andrić.

Borivoje M. Karapandžić, srpsko-američki pisac,

Klivlend, Ohajo, SAD