Nebuloze zaista nisu istorija

Istorijske istine, po pravilu i u normalnim vremenima, ne treba braniti, jer brane – same sebe. Zato, tek nekoliko podsećanja povodom pisanije zatočnika Miodraga Vukovića, njegovog viteza neveselog lika Veseljka Koprivice kome fali mnogo više od Rosinante.

Samo onaj ko ima potrebu da jevremiškovski falsifikuje i laže, može tvrditi kako Crna Gora nije “vekovima bila za sebe, sav svoj narod i sve svoje vladike-gospodare i kralja Nikolu srpska država, druga srpska država”. Jer...

...Vladika Danilo sam za sebe (12. marta 1732. godine) napisa da je “vojevodič srpskoj zemlji”.

...Juna 1796. na Cetinju, vladika Petar I Petrović i glavari crnogorski, pred novom smrtnom opasnošću od Turaka, u svoje istorijske odluke uneše i reči: “slavenosrpskome rodu našemu” i “od razora našega srpskoga carstva”.

...NJegov naslednik, Petar II Petrović Wegoš, 14. juna 1849, obraćajući mu se kao “diki roda našega”, napisa Stevanu Knićaninu: “Moja i svakoga pravog Srbina velika je priznateljnost k Tebi”. A 11. novembra 1850, u pismu Iliji Garašaninu, i ovo: “Najviši amanet i svetinja naša poslije imena Dušanova, ime (je) Karađorđevo. Ko je imenu ovome protivnik – taj nije Srbin, no gubavi izrod srpski.” Pa još dade – bez ikakvog velikosrpskog upliva iz Beograda – da se na onom žabljačkom topu urežu reči “na Cetinje (ga) srpsko donesoše”.

...Knjaz Danilo, u 92. član svog Zakonika iz 1855. godine, unese: “u ovoj zemlji (Crnoj Gori) nema nikakve druge narodnosti do jedine srbske”.

...Nikola, koji kao knjaz pisaše predsedniku crnogorske skupštine, Šaku Petroviću, “Srbi (smo) porijeklom, a Crnogorci provincijalno”, podiže u Rvašima spomenik velikom “junačkom Srbinu Kenju Stankovu Jankoviću” i nemaše ništa protiv da se u proglasu Crnogorcima, povodom “dvjestogodišnjice vlade kuće Petrović-Wegoš“, napiše da je slava Crne Gore “slava cijelog srpskog naroda, jer Crna Gora na prvom mjestu pripada Srpstvu, i sve njene žrtve za Srpstvo su prinesene”. Zato o Crnoj Gori, i u svom prvom kraljevskom ukazu, govoraše kao o “našoj Otaybini koja je dala Srpstvu prvu moćnu i priznatu Kraljevinu”.

Samo milomiškovski falsifikator, čije nebuloze nisu prosto neznanje, može tvrditi da pravoslavna crkva u Crnoj Gori i njena mitropolija nikada, sve do danas, nisu bile srpske...

A vladiku Danila je hirotonisao patrijarh srpski Arsenije III Čarnojević!

Mitropolita Savu, kao i njegovog sinovca mitropolita Vasilija, zavladičio je takođe srpski patrijarh – u Peći! Vasilije je čak dobio titulu “mitropolit crnogorski, skenderijski i primorski i egzarh sv. prijestola slavenosrpske patrijaršije u Peći”.

A i sveti Petar Cetinjski nije se zavladičio ni na Cetinju, ni u Carigradu, već u – Sremskim Karlovcima!

Wegoš, koji sticajem okolnosti bi hirotonisan u Petrogradu, na Cetinju 1848. reče Matiji Banu: “Treba najprije da se Srpstvo oslobodi i ujedini. Ja bih tada u moju Pećku patrijaršiju, a knez srpski u Prizren!”

Ali, nije dovoljno biti Neveseljko pa da se ovaj deo crnogorske istorije proglasi za nepostojeći i za “nebuloze”.

Ovo se može jedino sa anticrnogorskih, antisrpskih, antiistorijskih i anticivilizacijskih pozicija. Ovo mogu jedino anticrnogorci-antisrbi koje, i kad se proglašavaju za vernike Crnogorske pravoslavne crkve, ne brine previše: a kako će “gore”, i na kom jeziku, sa djedovima Srbima.

Svima u Crnoj Gori – koji pod Titom, Ivanom Milutinovićem i Milovanom Đilasom odlučiše da, istorijski hermafroditski, sami sebe začnu kao novu naciju mimo svih predaka, ili to čine u naše vreme – ne osporavam ni to ni bilo koje drugo pravo. A i zašto bih?

Kad bi Koprivica poželeo da opet bude Srbin – ne bih se začudio, ali se ne bih obradovao. Jer, bez njega: jedan antisrbin manje i jedan anticrnogorac manje u mom narodu. Uzgred: i jedan (anti)fašista manje.

Đuro Bilbija