Na putu ka Velikom Britistanu

Velika Britanija

Nasilje, seks, vulgarnosti gde god se okreneš. Pivo i viski, heroin, nepoštovanje porodice, opšti sunovrat moralnih vrednosti. Uz to, rat u Iraku i Avganistanu protiv njihove braće. Kakav sve to ima uticaj na mišljenje muslimana u Velikoj Britaniji o zemlji u kojoj žive? Istraživanje nedeljnika “Sandej telegraf” otkriva njihovu narastajuću radikalizaciju i otuđenost.

Svaki peti upitani izrazio je simpatije sa „osećanjima i motivima” atentatora koji su samoubilačkim napadom u Londonu, kada su ubijena 52 čoveka, kaznili, po mišljenju anketiranih, zločinački Zapad. „Britanski muslimani se osećaju otuđenim od većinske populacije”, upozorava Sadik Kan, laburistički poslanik i umereni musliman. Rezultate ispitivanja javnog mnjenja ocenjuje kao „alarmantne”.

Najviše iznenađuje veliki broj onih koji su za uvođenje šerijatskog prava u delovima Britanije gde je muslimanska populacija većinska. Za to se izjasnilo četrdeset odsto ispitanih. Termin šerijat se danas koristi pre svega za označavanje nereformisane verzije organizovanja društva iz vremena pre DŽIDŽ veka kada je do muslimanskih zemalja stigao uticaj „zaraženog” Zapada. Stroga pravila obuhvataju verske rituale, politiku, ishranu, oblačenje, nasledno i porodično pravo... Primenjuju se u Saudijskoj Arabiji i Iranu, gde postoji i verska policija, kao i u severnim delovima Sudana, zemljama Arabijskog poluostrva, nekim saveznim državama Nigerije i Malezije... Za kritiku Alaha i Muhameda sledi smrt, baš kao i za otpadništvo od vere, a sloboda govora se ne dozvoljava. Po šerijatu, moguće je imati četiri supruge, a da bi brak prestao, dovoljno je da muž javno, triput, uzvikne: „Razvodim se od tebe!” Neverstvo se kažnjava kamenovanjem, krađa odsecanjem jedne ili obe ruke. Uloga žene je apsolutno podređena, čak i na sudu, gde svedočenje žene vredi manje nego muškarca. Deklarisani cilj šerijata jesu mir i harmonija u društvu.

Teško je, naravno, i pretpostaviti da bi ovakva pravila, makar i delimično, bila ukuljučena u britanski pravni sistem. U ovoj državi sa oko šezdeset miliona stanovnika živi oko tri odsto muslimana, uglavnom u gradovima. U pojedinim severnim i zapadnim delovima Londona predstavljaju čak trećinu stanovništva. Pre svega se radi o potomcima doseljenika iz Pakistana i Bangladeša, koji su se u Britaniji nastanjivali od pedesetih godina prošlog veka. Kasnije su počeli da dolaze i muslimani iz Somalije, Bosne, Albanije, sa Kosova... U poslednje vreme raste i broj konvertita među „starim” Englezima.

Za razliku od Francuske, koja pokušava doseljenike da „pofrancuzi”, britanski imigracioni model je veoma liberalan. Etničkim manjinama ne samo da se garantuju sloboda vere, jezika i kulture, već ih u tome država i podstiče. Muslimanski verski centri nude, osim obreda, i učenje engleskog i arapskog, pomoć u traženju zaposlenja, omladinske klubove... Sve to uz obilatu finansijsku pomoć države. I pored toga, 91 odsto upitanih u pomenutom istraživanju ne oseća lojalnost prema ostrvskom kraljevstvu.