Poniženje sa istoka

Četrdesetak hiljada Zagrepčana je s velikim nadama izašlo na centralni gradski Trg bana Josipa Jelačića da bi poslednju noć 2006. godine dočekali u nostalgičnim ritmovima starih vremena i opreznim nadama u bolju budućnost. U srcu hrvatske metropole odzvanjale su dobro poznate note i glasovi tzv. novog vala.

Pevač zlatnog doba umetničke solidarnosti zagrebačkog i beogradskog muzičkog i političkog “andergraunda” iz osamdesetih godina prošlog veka, Jura Stublić, pevao je svoje antologijske stihove “Okovima od zlata, rukama oko vrata, vezala si me, radosti draga”, a raskošan vatromet čije se pirotehnike ne bi postideo ni njujorški Tajms skver, potvrdio je da Zagreb u nastupajućoj godini ne čezne samo za glamurom, nego za istinskim emocijama. A njih nije nedostajalo. Hrvati su, prema prigodnim pretprazničnim statistikama, proglašeni ne samo najpesimističnijom nacijom Evrope, nego i populacijom koja guta najviše antidepresiva, anksiolitika i sedativa svih vrsta dnevno. Očekivanja od tek načete 2007. godine, koju su i u Hrvatskoj obeležili mučni snimci vešanja Sadama Huseina, ograničavaju se zato na smanjivanje straha od terorizma, slabašnu nadu u bolji standard i veće zarade.

Kakva će biti tek pristigla godina, nepoznanica je koja muči svakog građanina zemlje od četiri i po miliona stanovnika. Hrvati se, naravno, ne uključuju u polemike Atine i Skoplja oko novog imena skopskog aerodroma “Aleksandar Veliki”, ali je izvesno da je “vraćanje korijenima” u modernoj Republici Hrvatskoj danas aktuelnije od nepreglednih poglavlja zakonodavstva iz svih oblasti koje Hrvati još nisu uskladili sa pravnim propisima Evropske unije u Briselu.

Prema recentnim statistikama, dve trećine Hrvata neguju izraziti “euroskepticizam” prema ideji i ciljevima Evropske unije. Jedan od najočitijih razloga je prijem Bugarske i Rumunije u EU, što ovdašnja nacija doživljava poniženjem. Ne samo zato što su dotične države smeštene istočnije od Hrvatske – geslo “što istočnije, to primitivnije” ovde je i dalje vrlo aktuelno – nego i zato što se u krugovima zagrebačkih akademika obnavljaju hipoteze o Hrvatima kao “predziđu kršćanstva” koji su iskorišćeni i odbačeni u zajednicu sa ostalim “južnoslovenskim varvarima”.

U ovakvim dnevnopolitičkim okolnostima ne čudi da je za događaj godine u Hrvatskoj jednoglasno izabran slučaj Branimira Glavaša, optuženog za ratne zločine nad srpskim civilima 1991. i 1992. godine u Osijeku. Pravnici smatraju da je to “debakl pravne države u Hrvatskoj”, a impozantan broj Glavaševih idolopoklonika smatra da je to eklatantan primer izdaje hrvatskih nacionalnih i državnih interesa. Osječkom bolnicom iz koje Branimir Glavaš i dalje upravlja političkom situacijom u zemlji, kruže priče da je njegov štrajk glađu zapravo najbolja terapija protiv karcinoma od koga navodno boluje.

Kakav god da bude ishod najdrastičnijeg poraza hrvatskog pravosuđa, nema dileme da bivša jugoslovenska republika sa brojem stanovnika koji je Atina imala pre dvadesetak godina, vapi za još mnogobrojnim demokratskim vežbama za postizanje ideala slavne Platonove “Države”. U suprotnom, može da se ponosi sportskim skijaškim zvezdama iz prethodne godine Janicom Kostelić ili fudbalerima tipa aktuelnog hrvatskog fudbalskog selektora Slavena Bilića, kao i pokušajima da bivši fudbalski selektor i antologijski “fan” porodice pokojnog predsednika Tuđmana, Miroslav-Ćiro Blažević, savlada osnovne korake engleskog i bečkog valcera, koji je s odabranim hrvatskim “uglednicama”, šta god to podrazumevalo, plesao u novogodišnjoj noći.