Učinak “žrtava” (“Bosna, zemlja koja nije uništena”, Odjeci, NIN br. 2945)

Po ko zna koji put sam se zapitao dokle zaista seže srpski mazohizam? Kako drugačije nazvati činjenicu da je najuticajniji i najprestižniji srpski nedeljnik objavio ovu fašistoidnu tiradu nemilosrdnom antisrpskom kampanjom ostrašćene osobe potpisane sa Tarik ljevo? Otvoreni je šovinizam pitanja: zašto zemlje koje se otarase Srba žurno napreduju ka Evropi, a one koje to nisu tapkaju u mjestu? Otvorena aluzija da se BiH mora otarasiti Srba kako bi krenula ka Evropi. A na koji način je moguće nekažnjeno “otarasiti se Srba” pokazali su rođaci (ili samo prezimenjaci, nevažno je) ostrašćenog ljeve u svojoj postojbini, selu Zukići u opštini Konjic gdje su dali nesebičan doprinos u potpunom uništenju susjednog srpskog naselja Bradina, gdje je do rata živjelo oko hiljadu stanovnika, a gdje sada nema niti jednog Srbina niti ijedne kuće koje su ljeve i ostali njihovi “merhametli” sunarodnici popalili već u maju 1992, a žitelje pobili ili protjerali, putem punim poniženja, silovanja, nakaženja, logora... U tom poslu posebno su se istakli Remzo, Redžo, Salko i Fadil ljevo. Oni su hladnokrvno poklali prve komšije, četvoročlanu porodicu Đorđić, počinili brojne druge zločine najteže vrste (ubistva, mučenja, silovanja) da bi i pored brojnih dokaza još bili na slobodi i protiv njih nikada, koliko mi je poznato, nije ni pokretan krivični postupak. Naravno da niko nije potezao pitanje krivice za brojne zločine počinjene tu u susjedstvu, na primjer u selu Blace gdje su zaklali moju tetku Cviju Kilibardu, osamdesetogodišnju slijepu staricu, kao i još petoro njenih vršnjaka koji nisu uspjeli da pobjegnu iz svojih kuća i čija su tijela ostavili, kao vrhunac zločinačkog cinizma, poredana oko jednog stola sa “fildžanom komšijske kafe” pred svakim. Koljači nisu odgovarali valjda zato što bi oni trebali biti žrtve na osnovu slike o ratu u BiH koju je stvorila i stvara medijska mašinerija, mozaika u koji sve češće i mediji iz Srbije udenu poneku tačku. Siguran sam da njihovo hapšenje ne bi obradovalo Tarika ljevu (ili osobu koja se tako potpisuje) kao što ga je obradovalo hapšenje Zdravka Tolimira. Naravno da ga ne raduju ni povremena i stidljiva odvođenja u Hag (i još brža vraćanja) podstrekača i izvršilaca zločina nad Srbima, niti on očigledno ima problema sa činjenicom o brojnim zlodjelima njegovih sunarodnika nepokolebljivih u nametanju imidža žrtve čiste kao rosa. Ovaj put na stranicama NIN-a. Ne treba da prihvatamo olako perfidni vokabular neprijatelja našeg naroda, njihove laži koje su pretvorili u aksiome rata o BiH, kao što su “zlo osmišljeno u Beogradu”, isključiva srpska krivica, genocid, agresija, poređenje sa nacistima. Jednostavno, na neki način se moramo zaštititi od tako iskonstruisanog sistema komunikacije a za početak bar rječnika, kao što se štitimo od psovki. Posebno onih najgrubljih i na naš račun.